ใครลดละการเข้าห้องนี้แล้วรู้สึก ว่าตัวเองสงบขึ้น... เอ้า ขอให้ยกมือขึ้น

จิตที่ภาวนาได้ ปิติสัมโพชฌงค์ จะอาศัย การปรากฏของ ปิติสัมโพชฌงค์ เท่านั้น
ที่ยังพอเห็นได้

ส่วน โพชฌงค์ที่เป็น ปัจจัยสูงกว่านั้น จะอาศัย อนุโลม ไม่ต้องตรึกว่า อย่างนี้ๆ
อุเบกขา อย่างนี้ ธรรมวิจัยยะ ถ้าไปทำแบบนั้น จะเป็นการ หลอกตัวเอง ว่า
เห็น ปิติสัมโพฌงค์ ไม่ได้อะไรเลย นอกจาก อุปทานหมู่

 

คุณนินี่เชยนะ ยังคิดว่ามีใครเค้าปั่นปิติหลอกสังขารในนี้หรอ เมาน้ำลายป่าว

 

ถ้าเช่นนั้น บุคคลผู้ที่ยังไม่บรรลุ

ถึง อรหัตผล ก็ยังไม่สามารถทำให้เกิดปีติ สัมโพชชงค์

ได้สิครับ เพราะอาการที่กล่าวมา ปุถุชน ที่ยังไม่บรรลุ ไม่สามารถพิจารณาเห็นได้เลย

 

ธรรม ย่อมประเสริฐ

ผู้ปฏิบัติธรรม ถึงธรรม

ไม่จำเป็นต้องเอา ธรรม ไปเป็นเครื่อง ต่อรอง

ถ้าเห็นธรรม ย่อมมั่นใจใน วิชชา จรณะ สัปปันโน

ไม่เอา ธรรม ไปเล่ขาย ต่อรอง ใส่ถาดทองรองหมาเยี่ยว



ปล. อนึ่ง สำหรับ ผู้ปฏิบัติยังไม่เห็นธรรม อุบายใด ใช้เพื่อ
ความสงบ รำงับของ โลภะ โทษะ โมหะ อุบายเหล่านั้น
จัดเป็น คำของ ตถาคต ทั้งหมด !!!

 

พวกเสื้อแดงนี่เป็นอย่างนี้ทุกคนป่ะ เมากาวหรือเมาอภิธรรมเหมือนที่คุณนิรากานเคยบอกไว้

 

เอาไปปน กับ อิทธิบาท4 หรือเปล่า

อย่าเอาไป ปนกันนะ คนละเรื่อง

 

งั้นเรื่องการอุทิศบุญให้เจ้ากรรมนายเวรก้อไม่จำเป็น ถ้ายึดตามคำสอนของคุนนิวรณ์ แต่เรื่องการอุทิศบุญให้เจ้ากรรมนายเวรเพื่อขออโหสิกรรมมีจริงนี่คะ

 

หลวงพ่อพุธ ถวายคำสอนต่อ ในหลวงว่า

" รู้ที่ไม่รู้ คือสุดยอดการรู้ "

อันนี้เสื้อแดง หรือ เสื้อเหลือง ฮับ

รู้ที่ไม่รู้ ก็คือ การระลึกเห็น ปิติสัมโพชฌงค์ แล้วที่เหลือก็อนุโลม ไม่ต้องเรียกชื่อ
เพื่อไม่ให้ จิตเกิดอาพาธ ย้อมกลับไป ฌาณจิตที่ต่ำกว่า

 

ถ้างั้น รู้ที่ไม่รู้ คือรู้ว่าเป็นอาการ

เเต่ไม่ตรึกเป็น นามของอาการนั้นๆ

อย่างนี้ เข้าใจถูกป่ะครับ

 

ต้องไป อ่าน ปล. ที่จั่วไว้

อุบายใด ใช้เพื่อ รำงับ สิ้นไป ของ โลภะ โทษะ โมหะ

อุบายเหล่านั้น เป็นคำสอน ตถาคต ทั้งหมด ใช้สอนได้

ซึ่ง เขาจะเอาไว้แก้ไข เฉพาะหน้า ถ้ามันมีเหตุให้ต้องแก้

 

ภาษา หลวงตามหาบัว มันจะ ยิ๊บๆ แย๊บๆ

ให้มัน ยิ๊บๆ แย๊บๆ ของมันไป ถ้าหายไป แปลว่า การรู้กาย สัมปชัญญะ หาย

ถ้ามี ยิ๊บๆ แย๊บๆ สังเกตุดีๆ แม้นจะมีกาย แต่มันไม่ไป กังวลการแตกดับ
ของกาย เป็นเพียงการอาศัยระลึก นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะ ยืนยันได้ว่า
ไม่ได้ ติดกาย ยึดถือกาย พ้นรูปขันธ์

ส่วนอาการยิ๊บๆ แย๊บๆ จะเป็น นามขันธ์ทั้งหมด

รู้โดยไม่ต้องให้ชื่อก็ได้

แต่ถ้า อ่านธรรมะ อภิธรรม ธรรมใดสมควรแก่ธรรม สมควรแก่การรู้
จะเห็น อาการนามธรรมนั้น แบบจับต้องได้

ดังนั้น สัทธรรม หากสมาทานไว้ในใจ ให้เป็น ฐิตีธรรม แล้ว ภาวนา
เข้ามา สมควรแก่ธรรม สุตตมัยยปัญญาก็จะเกิด

ต่อให้เกิด มรรคจิต ผลจิต ก็จะถือว่า สาวก ภาวนาจนเกิด สุตตมัยยปัญญา
และการที่เกิด มรรคจิต ผลจิต จึงเรียกว่า ภาวนามัยปัญญา
[ ตรงนี้เป็น อรรถกถาในพระไตรปิฏก การใช้ สุตตมัยยปัญญา ของคน
ปัจจุบันจะหมายเอา อ่านสองบรรทัด ก็เกิด กร่อนธรรมลงไปมาก ]

 

รูปโดเรเม่นที่มาใช้เป็นอวตารตัวนี้น่าเกลียดจริง :boo:

 

ไปลองดูฮับ

การ "ข้ามฝากตาย" จะ คนละเรื่องกับ ฌาณ4 ที่โลกเขาใช้กัน ฟ้ากับเหว

แต่ถ้าทำ ฌาณ4 ได้ ก็ อนุโลม ให้ทำ เทียบไปก่อน จนกว่า จะยก โพชฌงค์ได้
ใส่ใจธรรม สัทธรรม เฉพาะในพุทธศาสนา เข้าไปเพิ่ม

 

ถ้า ข้ามฝากตาย ด้วยมี โพชฌงค์

คุณจะเห็นเลย ไม่ต้องเคลื่อนจิตไปไหน

ธรรม ไม่ขวางโลก ไม่ต้องหนีโลก ไม่ต้องอ้างเวลา ในการมี จิตตั้งมั่น เป็นสมาธิ

จะพูด จะคุย จะฟัง จะกิน ไม่ต้องเคลื่อนไปไหน

การภาวนา จะขนาน ยิ๊บๆๆๆๆ ไปตลอด ไม่เกิดภพ และ เห็นได้ว่า ห่างออกจากภพ

 

อ๋อ ก็ท่านซักถามตรงตัวเนาะ แล้วก็บอกว่าอะไรยังไง ให้ไปดูอะไรต่อนะ

 

การทดสอบการลองอะไรก็ตามมันดีแต่บางทีมันก็ไม่ดีเพราะเมื่อไหร่ที่เราไม่แน่ใจผลลัพธ์ที่ได้อาจส่งผลเสียกับเราในการลองแต่ถ้าแน่ใจมันหมายถึงเรามองเห็นภาพนั้นก่อนมันจะเกิดจริงจึงลงใจทำลงไปผลเสียใดใดจึงไม่กระทบไม่ว่าทางจิตหรือทางกายแต่คนสมัยนี้มันพิจารณากันด้วยสัญญาและภาพมายามักไม่ได้ใช้ปัญญาบางทีจึงเกิดวิบากกรรมมันเป็นความสับสนว้าวุ่นรุ่มร้อนด้วยกริริยาภายในจิต...ควรหยุดและปล่อยวางลงผู้มีธรรมทั้งหลายเข้าใจและมอใเห็นพร้อมทั้งอโหสิกรรมเพราะรู้ว่าต่างคนต่างต้องเพียรพยายามเดินทางกันต่อไป....ต่อเมื่อไม่มีความจำเป็นจึงจะไม่ได้พบและไม่ได้เห็น....นี่เป็นธรรมแบบ้านๆ ลองมองดู เราเคยเจอกันเพราะความไม่เข้าใจก็ขอให้อภัยและอโหสิกรรมจงเดินทางด้วยสติระลึกรู้ว่าธรรมใดควรนำเข้าธรรมใดรู้แล้วปล่อยวาง...ขออนุโมทนาแม้เมื่อก่อนจะเคยพิจารณาบางอย่างกับเจ้าของกระทู้อาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เหตุการณ์เป็นไปในทางที่ไม่ดีบัดนี้ขอให้เราทั้งหลายจงพ้นจากกรรมนั้นและกลับมาที่จุดเริ่มต้นด้วยอินทรีย์5ตามเดิมเถิด สาธุ

 

ฮี้ ฮี้ ฮี้ ฮี้

ต่อให้เป็น จับเข่าคุยสองต่อสอง หากเป็นธรรมลามก
ก็เอาเข้าตัวอยู่ดี มันเลยต้องไปทำต่อ ไง

จิตไม่ถึงฐาน ฟังอะไรไม่รู้เรื่องหลอก

ธรรมอยู่ไหน ธรรมอยู่ไหน ทะลึงไปทำต่อ แล้ว ยังคิดว่า ฟังธรรมเป็น

 

อยู่กับปัจจุบัน

 

ปัจจุบัน ที่ไร้ โคนตม

พระท่านเรียก วิหิงสาวิตก อย่างหนึ่ง

ศีลด่างพร้อย ภาวนาให้ตาย ก็ไม่รู้จัก ฟังธรรม ฟังธรรม

 

หากสดับธรรม ใดๆ เเล้วเกิด อาการที่ว่า

ผู้สั่งสอนเรา นี้ดีจริงหนอ หากเกิดจิตเลื่อมใส

มองบุคคลผู้นั้นเเต่ในทางกุศล นี้จัดเป็นโมหะ เเละธรรมอันลามกใช่ป่ะครับ

เเละถ้า บุคคลใด เทศนาธรรมอันขัดใจ เกิด ปฏิฆะ ความไม่พอใจในบุคคลนั้นๆ

มองบุคคลนั้นๆ ไปในทางอกุศลโดยฝ่ายเดียว อันนี้ก็จัดเป็นธรรมอันลามกใช่ป่ะครับ

หากเช่นนั้น ถ้าบุคคลฟังธรรมเเล้วเกิดความเลื่อมใสในธรรมนั้นๆ

ก็ไม่จำเป็นต้องเลื่อมใสในบุคคล ที่เป็นคนเเสดงธรรม

หรือว่า ต้องเลือมใสบุคคล เพราะตระหนักว่าเป็นสิ่งที่ควรทำ