พระอาจารย์หนุ่ม วัดบางแวก

พอมีใครทราบประวัติท่านบ้างมั๊ยครับ อ่านเจอเรื่องราวเกี่ยวกับวิชาบัวบังใบ
ของท่านน่ะครับ อยากจะได้ไว้บูชา ไม่ทราบมีของปลอมไหมครับ..

ขอบคุณครับ..

 

ปลอมไม่มีครับ พระอาจารย์มนตรี(หนุ่ม) วัดบางแวก ท่านเรียนบัวบังใบมาจาก หลวงพ่อไสว วัดปรีดาราม ปัจจุบันตำราหลวงพ่อไสวเกือบทั้งหมด ก็อยู่กับท่านที่วัดบางแวกครับ(อาจารย์ เอนก วัดปรี ท่านบอกผมมานะครับ) บัวบังใบ ที่ท่านทำออกมามีแบบปลัดขิก ผ้ายันต์ และเนื้อผงครับ

 

ผมเห็นบางเว็บลงราคาบัวบังใบ เนื้อผงรุ่นแรก ไว้ถูกมากน่ะครับ
บางเว็บก็ลงราคาไว้สูงหน่อย แต่ดีมากครับ ไม่มีปลอม จะได้เช่าอย่าง
สบายใจ...ขอบคุณครับ

 

ตำราคาถาอาคม อักขระเลขยันต์ ตำราแพทย์แผนโบราณ โหราศาสตร์ไทย ที่เป็นของหลวงพ่อไสว อดีตเจ้าอาวาสวัดปรีดาราม พระเกจิอาจารย์เมืองนครปฐม ที่ละสังขารไปแล้ว ถ้าเป็นไปได้ทางวัดน่าจะรวบรวมทำเป็นพิพิธภัณฑ์ ท่านใดนำตำรับตำราไปก็ควรจะสำเนาถวายวัดไว้ด้วย เป็นประโยชน์ต่อส่วนรวม โดยเฉพาะอนาคตข้างหน้าสรรพวิชาเหล่านี้จะสูญหายไปอย่างน่าเสียดาย

 

เห็นด้วยครับ ถ้าตำรานั้นอยู่กับใครคนใดคนหนึ่ง ไม่ว่าพระหรือฆราวาส ซึ่งเป็นบุคคลนอกวัด ควรจะนำตำรานั้นมาคืนให้ที่วัด แล้วตัวเองก็สำเนาเอาไว้ ก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร เพราะจะเป็นประโยชน์กับส่วนรวม

 

ตำราเขาให้กันง่าย ๆ หรือ ... หรือตายวัดไหนให้ตกแก่วัดนั้น ทั้งที่ไม่ได้คิดจะให้เลย แต่ความตายมันเป็นเหตุ ลองคิดดูดี ๆ ... ลูกศิษย์ที่มีความสามารถเท่านั้นจะสืบต่อวิชาไปได้ ดีกว่าไหม ตำราหากครูบาอาจารย์ยังมีชีวิตอยู่ ก็ต้องมีการประสิทธิให้ไปด้วย จะเป็นสำเนาหรือตัวจริง เป็นดุลยพินิจของท่านเห็นสมควร ผมไม่อาจคิดแทนได้นะ กรณีนี้ สรุปว่าตำราไม่หายไปไหน? ยังอยู่กับศิษย์ท่าน มิใช่วัดท่าน!

 

บางทีตำราถ้าไปตกกับพวกเกจิเก๊ๆ พวกนายทุนสร้างของแล้วละก็ คิดดูมีการทำของออกมาขายหลายอย่างแน่นอน ศิษย์ที่ดีควรรักษาตำราไว้ให้ได้ และอาจารย์ที่มอบให้ก็พิจารณาแล้วว่าใครน่าจะสืบทอดต่อจากท่านได้

 

เยอะครับ สมัยนี้ อาจารย์สิ้นแล้ว ศิษย์เอาไปแสวงหาผลประโยชน์ ทั้งลาภ ยศสรรเสริญ แบบนี้มันก็จะเสียมาที่บูรพาจารย์ ที่อุตสาห์สั่งสมวิชาความรู้มาอย่างดี วิชาพระเวท คาถาอาคมทั้งหลาย ใครได้รับไป เขาจะอธิษฐานทุกวัน เพื่อความคล่องตัวในฌาณสมาธิ และให้มีผลมากขึ้น ๆ เมื่อท่านเหล่านั้นดับขันท์สิ้นลง ศิษย์ที่สืบต่อวิชาก็จะท่องบ่นด้วยความศัทธา เคารพ และมีความเพียรอันบริสุทธิ์ ทำไปเพื่อความสุขคนอื่น ครูบาอาจารย์ท่านในภพอันเป็นทิพย์จะรับรู้และช่วยส่งเสริม ให้มีอานุภาพเป็นร้อยเท่าพันทวี วิชาก็สืบต่อไปได้ .... สมัยนี้ ไม่ขอเอ่ยวัด พระเกจิดังมาก เมื่อก่อนจะสิ้น ลาภ ยศ และชื่อเสียง ก็มาลงที่วัด ศิษย์ก็ บังเกิดความยินดี ติดในโลกธรรมนั้น แบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว

แรกก็พยายามเข้าช่วยงาน โดยไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อย ไม่เห็นแก่เงินทอง แต่เมื่อคนเข้ามาหามากขึ้น ๆ เขาให้สินบนบ้าง ทำบุญส่วนตัวบ้าง เพื่อให้อำนวยความสะดวก และเรื่องวัตถุมงคล ความจริงนี่ เขาไม่บอกหรอกว่าให้เพื่อให้อำนวยประโยชน์ให้ แต่เราต้องรับรู้ด้วยสัตย์จริง (เงินที่ได้ต้องยกให้เป็นส่วนรวม ใจก็ไม่ติด) ... นานไปใจก็ติดในเรื่องนี้ ก็สำคัญตัวเองขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ตัว ความเห็นแก่ลาภก็เริ่มปรากฎขึ้นในใจ และมากขึ้น ๆ จนจิตบิดเบือนไปเป็นคนทุจริต คิดไม่ชอบ สิ่งนี้เป็นกันมาก หากไม่มีกฎเกณฑ์เรื่องเงินทองในวัด ที่ตรวจสอบได้และโปร่งใส คนที่เห็นแก่ได้จะเบียดตัวเข้ามาแย่งงานทำ คนดีจะหนีหายไปวัดอื่นโดยเลี่ยงไม่ได้ ครับ

ตำราเขาเอาไว้ใช้ช่วยคน โดยผู้ที่ทรงความดีได้ระดับหนึ่ง ที่พอจะเรียนรู้และพัฒนาจิตได้ มิใช่เอามาสะสม บางครั้งจะเคยได้ฟังว่า เจ้าของตำราเขาไปบอกทางนิมิต ให้ผู้มีบุญเกี่ยวข้องกันเรียนรู้ อย่างนี้ก็มีมากครับ

 

เรื่องตำรานี่ว่ากันยาวคับ ผมเห็นด้วยนะที่ตำราควรจะอยู่ที่วัดดั้งเดิม แต่ตำราคือของที่คู่บุญบารมีของคณาจารย์ และผู้ที่สืบทอดวิชาต่อ จะวางทิ้งขว้าง หรือเอาไว้ที่อื่นไม่ได้ ต้องอยู่กับผู้ที่ถือวิชา เพื่อจะได้บูชา บวงสรวงแก่ตำรา และครูบาอาจารย์ที่ถ่ายทอดให้ไป ดังนั้นตำราจึงเป็นของเฉพาะตัวของอาจารย์ และผู้เหมาะสมเท่านั้น ในตำราจะมีวิชาสำคัญต่างๆ มากมายที่เปิดเผยไม่ได้ และไม่สามารถไว้ใจใครได้นอกจากศิษย์ที่สืบทอดวิชาเป็นผู้รักษาและถือครองไว้ ผู้ที่เรียนวิชาจะรักและหวงแหนมาก แต่ถ้าเอาไว้กับผู้อื่น อาจจะไม่ได้ถ่ายทอดมาก็จะดูแลรักษา ให้ความเคารพได้ไม่เทียบเท่าผู้สืบวิชา

อีกทั้งตำรามีความอันตรายมาก บางตำราผู้ไม่ได้รับการถ่ายทอด เมื่อจับต้องตำราจะเกิดอาเพศแก่ตัวได้ และบางวิชาสำคัญมากห้ามคนภายนอกดูเด็ดขาด จึงเห็นได้ว่าตำราส่วนมากมักตกทอดกับผู้สืบวิชาที่ครูบาอาจารย์ท่านไว้ใจ และประสิทธิให้เท่านั้น น้อยมากที่จะถูกเก็บไว้ที่วัด เพราะไม่สามารถไว้ใจใครได้เลยว่าจะแอบเปิดดู หรือแอบเอาไป หรืออาจถูกทิ้งขว้างโดยไม่รู้คุณค่า แม้จะสำเนาไว้ที่วัดก็ไม่ควร ตำราเป็นของผู้ที่เรียน และสืบมาโดยตรงเท่านั้น มิได้เป็นของส่วนกลาง ยกเว้นแต่ไม่มีผู้สืบต่อแล้วก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง มีตำราเก่าหลายวัดที่ชำรุดทรุดโทรม และถูกทิ้งขว้าง เจ้าวัดไม่มีความรู้ อ่านขอมไม่ออก ก็ไม่ได้สนใจบูชา ทำให้วิชาต่างๆ สูญไปก็มาก ขนาดตำราอยู่กับตัวก็ยังมีคนพยายามขโมยไป พอเจ้าตำรามรณะลง ก็อ้างว่าตำราอยู่กับตัวตั้งตัวว่าสืยวิชาแทน แล้วก็หากินกับวิชาที่ไม่ได้เรียน ทิ้งขว้างตำรา ด้วยไม่รู้ความเหนื่อยยากกว่าจะได้แต่ละวิชามา

นี่แหละคับ ตำราส่วนใหญ่ถึงไม่ค่อยตกอยู่กับวัด แต่จะตกอยู่กับศิษย์ที่เรียนวิชา เพราะไว้ใจได้มากที่สุดว่าจะดูแลรักษาเป็นอย่างดี

 

คือตำราน่ะ ผมเคยขอพระเกจิที่มีชื่อเสียงท่านหนึ่ง เรียนตำราเขียนยันต์ใบมะนาว เพื่อรักษาโรค ท่านก็สอนให้นะครับ ท่านบอกว่า ไม่มีใครเขาเรียนกัน เขาเรียนแล้วไม่ได้เงิน เขาไม่เอา เพราะตำรานี้เรียนแล้วเรียกเงินค่ารักษาไม่ได้ ครูตำราท่านไม่ยอม ........ ผมขอเรียนเฉยเลย
.... วันที่เอาพานดอกไม้ไปไหว้ท่านเพื่อขอเรียน ท่านมองตาเขม็ง ทำท่าไม่ชอบ ๆ จนคนไปกันหมดแล้ว ผมนี่สำรวมใจ คิดไว้แค่ เอาไว้ช่วยคน พอเดินเข้าไปขอเรียน และสอบถามท่านว่า ต้องเตรียมอะไรเพิ่มหรือไม่ครับ ท่านบอกว่าใช้ได้แล้ว ท่านก็เขียนอักขระขอมให้มาหัดเขียนดู พอผมเขียนได้หลาย ๆ หน้าเข้าก็นำไปให้ท่านดู ท่านว่าสวยดี และสอบถามท่านว่าน้ำมนต์ ต้องเอาของท่านไปผสมกับใบมะนาวไหมครับ ท่านบอกว่า ให้เสกเองเลย ...

ครับ เคล็ดวิชา ผมสอบถามว่า ทำให้เกิดเป็นผลทำอย่างไร ท่านบอกมาแค่ว่า "มันอยู่ที่จิต" ครับ สาธุ ๆ ๆ

 

ที่ท่านทำท่าไม่ชอบๆ นี่หมายความว่าอย่างไรครับ

 

ไม่รู้ครับ ถ้าถอยกลับวันนั้นก็คงไม่ได้เรียนเอาดื้อ ๆ แต่วันนั้นท่านไปพุทธาภิเศกมาเย็นมากแล้ว ท่านมองหน้าตาเขม็ง ต่อพอเข้าไปเรียนท่าน ท่านกลับยิ้มแย้ม บอกว่าดี ๆ เอาไว้ช่วยคน ครับ ... ใจเราสำคัญ จะเริ่มยังปอดแหก จะเรียนอะไรได้ครับ เอิ๊ก ๆ

 

ขอแสดงความคิดเห็นอีกคนหนึ่ง เรื่องตำรับตำราของพระเกจิอาจารย์ ถ้าเรามองในแง่มุมของการสืบทอดวิชาอาคมให้เป็นสมบัติของวัดก็จะเป็นประโยชน์อย่างมหาศาล ส่วนที่ไปตกอยู่กับศิษย์ ถ้ามีใจคิดถึงครูบาอาจารย์ น่าที่จะคัดลอกมาคืนไว้ที่วัด เจ้าอาวาสจะได้นำไปใช้ประโยชน์ บางวัดทำเป็นพิพิธภัณฑ์ก็มี เป็นเรื่องดีทั้งนั้นไม่ใช่เรื่องเสียหาย