เรื่องเด่น เปิดกรุพระดี.....สำหรับมีไว้บูชาอย่างแท้จริง

เจ้หมูน้อย
ฝากรายการนี้ ยังไม่ได้รับครับ ฝากเจ้หมุน้อยคอนเฟิร์มพี่หนุ่มให้ด้วย

 

ขอนับถือครับ เยี่ยมจริงๆครับอาจารย์

 

พี่หนุ่ม และ เจ้ หมูน้อย

แจ้งนั่งยัน รายการโอนครับ
1. พระสมเด็จเนื้อดิน พิธีวัดพระปรางค์ แบบคัดสวยมากๆมาแบ่งกันครับ องค์ละ 2,500.บาท (องค์ที่ 2)
2. พระผงเทา(ผงพุทธคุณล้วนๆ) ลพ.พริ้ง วัดบางปะกอก บูชา 6,000.บาท
3. พระสมเด็จหลังสมเด็จโต พิธีจตุรพิธพรชัย บูชาองค์ละ 2,500.บาท (องค์ที่ 2)

โอนวันที่ 26/04/2555 เวลา 13:39 จำนวน 11,111.22 บาท

 

จะขอ slip การโอนค่าพระสมเด็จรุ่นสุดท้าย ที่แจ้งว่ายังไม่ได้รับน่ะค่ะ....

 

วันนี้โอนเงินให้แล้วนะครับจำนวน 1,551 บาท
ส่ง ธนวัฒน์ บุญยืน
130/7 หมู่ 3 ต.คลองสวนพลู อ.พระนครศรีอยุธยา จ.พระนครศรีอยุธยา 13000

 

วันนี้เวลา 12.05 น.ได้โอนเงิน 8,550.- บาท ค่าบูชา
1.สมเด็จหลังมิ องค์A 1,550 บาท
2.พระสีวลีหลวงพ่อกวย 7,000 บาท
รายละเอียดแฟกไปที่ บจก.สยามอารยา

 

เปิดเมื่อไหร่ รอๆๆๆแค่องค์ใดองค์หนัึ่ เท่านั้น ง อ เ

 

แจ้งการโอนเงินครับ

วันนี้ได้โอนเงินเข้าบัญชีสยามอารยาตามตารางสรุปของคุณ Moo noi จำนวน 11,100 บาท พร้อมแนบหลักฐานมาด้วยครับ จะแจ้งที่อยู่สำหรับจัดส่งทางเมลล์ครับ ขอบคุณครับ

 

กรุณาลงตอนต่อไปให้สมาชิกได้อ่านเป็นธรรมทานด้วยครับ ขออนุโมทนาบุญครับ
-----------------------------------------------
ขอนอบน้อมแด่ผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น

 

ชอบตัว พ ไม่ทันสักที ครับ ยิ่ง องค์นี้ด้วย ชอบมากๆๆ

 

ต่อจากหน้าที่ ๓๗๓ กระทู้ที่ ๗๔๔๘
วิธีการแยกจิตออกจากร่างกายนั้น มีวิธีที่แน่นอนอยู่อย่างเดียว คือ<O</O
“ การฝึกจิต ” แบบสมาธิ หรือวิปัสสนา ส่วนวิธีอื่นที่แปลกๆ นั้น ฝึกได้เฉพาะบุคคลพิเศษ นานๆ จึงจะปรากฏ จะได้อธิบายสั้นๆ ในตอนสำคัญๆ แบบเข้าใจง่ายๆ ว่า จิตค่อยๆ แยกจากร่างกายอย่างไร จะได้เป็นเครื่องสังเกตยึดถือได้ว่า ที่เราฝึกสมาธิ ฝึกวิปัสสนาอยู่นั้น ไปถึงไหนแล้ว ถูกทางหรือผิดทาง ถ้าผิดจะแก้อย่างไร<O</O
การพิสูจน์ทดลองแบบสมัยใหม่ จะช่วยให้เราเข้าใจสมาธิและการแยกจิตได้ดีขึ้น เมื่อ ๒ ปีก่อน คณะแพทย์อเมริกาได้ค้นพบว่า มีค้างคาวหลายชนิดที่เกาะนิ่งอยู่ได้โดยไม่ต้องกินอาหาร และไม่เคลื่อนไหวไปไหนเลยตลอดฤดูหนาวเป็นเวลาประมาณ ๓ เดือน ซึ่งเขาเรียกง่ายๆ ว่า พวกค้างคาวจำศีล ค้างคาวสีน้ำตาลซึ่งจำศีลได้ดังกล่าว ได้ถูกจับมาเข้าตู้เย็น ทำให้ค้างคาวเหล่านี้คิดว่าเป็นฤดูหนาว เลยพากันเกาะนิ่งจำศีลอยู่ เมื่อคณะแพทย์จะมีการทดลองผ่าตัดเพื่อการศึกษา ก็ไปเปิดตู้เย็นเอาค้างคาวออกมา นับว่าทุ่นค่าใช้จ่ายดีกว่าเลี้ยงกระต่ายไว้ทดลอง วันหนึ่งคณะแพทย์สงสัยว่า ที่ค้างคาวอยู่นิ่งๆได้ถึง ๓ เดือน ไม่ต้องกินอาหารเลยนั้น การทำงานในร่างกายเป็นอย่างไร? จึงวัดชีพจรและการหายใจดูว่า ระหว่างจำศีลนั้นต่างจากธรรมดาอย่างไร? ปรากฏว่าค้างคาวธรรมดาหายใจนาทีละ ๑๘๐ ครั้ง แต่ขณะจำศีลหายใจเพียงนาทีละ ๓ ครั้งเท่านั้น คือลดลงมา ๖๐ เท่า ส่วนชีพจรและหัวใจก็เต้นช้าลงถึง ๖๐ เท่าเหมือนกัน<O</O
คนเราโดยธรรมดาหายใจนาทีละ ๑๘ ครั้ง ( หายใจเข้าและหายใจออกนับเป็น หนึ่งครั้ง ) แต่เมื่อทดลองทำจิตให้เป็นสมาธิเพียงขั้นต้น ซึ่งทุกคนพอฝึกได้ การหายใจจะลดลงเหลือประมาณนาทีละ ๗ ครั้ง ระหว่างนี้จะรู้สึกสบายปลอดโปร่ง และยังมีอำนาจจิตพิเศษในตัว จะเอามือไปจับเหล็กที่เผาไฟแดงๆ หรือล้วงน้ำมันที่กำลังเดือดได้ ( ควรมีครูแนะนำ )<O</O
วิธีแยกจิตออกด้วยการฝึกสมาธิ <O</O
สมาธิ คือ “ การตั้งจิตมั่นอยู่ในความรับรู้เพียงอย่างเดียว ” ความรับรู้ ( อารมณ์ ) นั้นอาจจะเป็นรูป เป็นความรู้สึก หรือ เป็นความนึกคิดก็ได้ วิธีฝึกสมาธิมีหลายวิธี แต่จะเป็นวิธีใดก็ตามจะไม่มีวิธีอื่นที่นอกเหนือไปจาก วิธีฝึกสมาธิ ๔๐ วิธี ในพระพุทธศาสนา จะคิดวิธีใหม่อย่างไรขึ้น ก็จะต้องวนเวียนอยู่ใน ๔๐ วิธีนี่แหละ ทั้ง ๔๐ วิธีนั้น มีวิธีที่เหมาะกับคนทั่วไป และสะดวกในการฝึกคือ วิธี “ อานาปานสติ ” หรือเรียกง่ายๆ ว่า “ การกำหนดรู้ลมหายใจ ” ซึ่งจะอธิบายไปในรูปการแยกจิตต่อไป การกำหนดรู้หรือพิจารณาลมหายใจนี้ง่ายในการตรวจสอบว่า สมาธิที่เราทำอยู่นั้นถูกหรือผิด สมาธิก้าวหน้าดีขึ้นหรือคงเดิมหรือถอยหลัง ดังที่ตรวจสอบค้างคาวจำศีล เป็นต้น<O</O
การเริ่มฝึกสมาธิ<O</O
พยายามน้อมจิตมาในทางที่ดีที่สงบ ปล่อยวางเรื่องราวต่างๆ เพื่อให้จิตใจของเราปลอดโปร่งราบเรียบ จะใช้วิธีสวดมนต์หรือไหว้พระก่อน หรือจะแผ่เมตตาจิตด้วย หรือจะจุดธูปบูชาท่านผู้มีคุณก่อน อย่างใดอย่างหนึ่งก็แล้วแต่โอกาส ข้อสำคัญให้มีการทำจิตสงบดังกล่าวข้างต้นเท่านั้น<O</O
ต่อไปตั้งความสำนึกรู้อยู่ที่กึ่งกลางดั้งจมูกตรงที่รูจมูกทั้งสองข้างมารวบกัน ในระหว่างที่หายใจเข้าให้ภาวนา “ พุท ” ในระหว่างที่หายใจออกให้ภาวนา “ โธ ” ลองเปลี่ยนลมหายใจเข้าออกให้ลึก สั้น เบา หนัก และคอยสังเกตว่า ลมหายใจเข้าออกแบบไหนที่เรารู้สึกสบายที่สุด หรือรู้สึกปลอดโปร่งดีกว่าเพื่อน จงจำลมหายใจนั้นและพยายามรักษาจังหวะหายใจแบบที่ดีที่สุดไว้ตลอดเวลา ( เหตุที่ตั้งจิต หรือความนึกคิดมาอยู่ที่กึ่งกลางดั้งจมูก เพราะเป็นที่รวมของประสาทรับรู้ที่สำคัญๆ และตัดกังวลที่มัวเลือกว่าตั้งตรงช่องจมูกซ้ายหรือขวา ปลายจมูกหรือรูจมูก ตอนลึกตอนตื้น )<O</O
เมื่อพิจารณาในแง่การแยกจิตออกจากความสนใจในร่างกายทั่วๆ ไป แยกจากเรื่องราวอื่นๆ ผ่อนคลายร่างกายและเลิกสนใจต่อร่างกาย มอบงานให้จิตมาสนใจลมหายใจอยู่เฉพาะบริเวณเดียว ที่เดียว ถ้าจิตไม่เชื่อฟังชอบไปสนใจเรื่องอื่นๆ คิดเรื่องอื่น ชอบนึกเบื่อ นึกว่าเมื่อย นึกกลัวตาย นึกว่าฝึกไปคงไม่ได้ผล นึกอยากจะเกา อยากจะพัก นี่แหละเป็นจิตดื้อ ชอบไปพะวงใจเรื่องร่างกายและเรื่องอื่นๆ เราต้องแก้ด้วยการมอบงานเพิ่มขึ้น หรือใช้วิธีวิปัสสนาสักครู่หนึ่ง พอให้จิตเริ่มสงบไม่ฟุ้งไป จึงเริ่มสมาธิใหม่จัดลมหายใจปรับปรุงลมหายใจใหม่ ซึ่งใช้เวลาอีกเล็กน้อย ได้ลมสบายแล้วก็รักษาไว้ให้นานๆ<O</O
เมื่อรักษาลมหายใจจังหวะที่สบายไว้ได้ จิตก็สงบปลอดโปร่ง เพราะมาชอบความสบายตามวิสัยของทุกคน พอรักษาลมสบายไว้ได้เพียง ๓-๔ นาที จิตก็จะแยกออกจากการรับรู้เรื่องอื่นๆ มารับรู้มาสำนึกอยู่ ติดอยู่ที่สบาย และลืมเรื่องอื่นๆ ไปได้ อาการที่จิตมาสงบนิ่งอยู่ที่เดียวเรื่องเดียว รับรู้นิ่งเรื่องเดียวไม่ฟุ้งซ่านคิดไปเรื่องอื่นๆ นี่แหละคือจิตเป็นสมาธิ แต่การฝึกใหม่ๆ จิตสงบอยู่ไม่ได้นาน นิ่งสงบสบายอยู่ประเดี๋ยวเดียว ก็กลับไปรับรู้ไปคิดเรื่องอื่นอีก ครั้นจัดลมดีก็กลับสงบใหม่ สบายใหม่ สลับกันไปดังนี้ เรียกว่า เราได้สมาธิขั้นต้น ( ถ้าเรียกตามแบบกสิณก็เรียกว่า “ บริกรรมนิมิต ” เพราะขั้นนี้มีนิมิต หรือความรู้สึกแปลกๆ เช่น รู้สึกสบายดังกล่าวแล้ว หรืออาจรู้สึกดีใจ รู้สึกเสียวซ่าน รู้สึกมีความสุข รู้สึกเห็นภาพ เห็นแสงวอบแวบ เป็นต้น )<O</O
ข้อสังเกต การฝึกเริ่มแรก เรามอบงานให้จิตรับรู้หรือสำนึกรู้หลายอย่างก่อน เช่น การจัดลมหายใจ เพื่อหาจังหวะหายใจที่สบายปลอดโปร่ง การคอยรักษาลมสบายหรือจังหวะลมสบายนั้นไว้ การภาวนา “ พุท ” และ “ โธ ” ในขณะหายใจเข้าและออก การตั้งจิตหรือรวมความสำนักอยู่ที่เดียวตรงจุดกึ่งกลางดั้งจมูก การคอยระวังไม่ให้จิตไปนึกเรื่องอื่นหรือเปลี่ยนที่ตั้งที่สำนึกรู้ไป เมื่อจิตเริ่มสงบ งานของจิตจะค่อยลดน้อยลงจนเหลืออย่างเดียวคือจิตนิ่ง รับรู้เรื่องเดียวว่า มีความสุขสบาย ไม่มีการภาวนา พุทโธ ครั้งถึงขั้นสูงสุด ( ฌานที่ ๔ ) ก็แยกจิตออกจากความสุข คงมีแต่ความสงบนิ่งด้วยความมีสติเป็นกลาง ๆ ( อุเบกขา ) อยู่เท่านั้น <O</O
การที่จิตจะลดงานน้อยลงนั้นต้องให้เป็นไปเอง จะตั้งใจลดลงไม่ได้เป็นการเดินทางผิด กล่าวคือเมื่อเลือกลมสบายได้ งานจัดลมก็หมดไป เมื่อรักษาลมสบายไว้ได้จิตมาติดสบาย เลยลืมภาวนาพุทโธ และงานอื่นหมดไปในตัว ตรงนี้แหละเป็นจุดสำคัญที่คนเข้าใจผิดกันมาก คือ ก่อนจะลืมภาวนา ลมสบาย จะจัดตัวเองให้สบายขึ้น ลมหายใจเบาลงทุกทีจนไม่รู้สึกว่าตัวหายใจ แต่คงรู้อยู่ว่าจิตอยู่นิ่งทีเดียวและมีความสบายความปลอดโปร่งนี่นับว่าถูกวิธีแล้ว แต่สมาธิขั้นต้นอยู่ครู่เดียวก็ถอยกลับ ขณะที่จิตสมาธิถอยกลับมาเพียงนิดเดียว ทำให้เราระลึกเรื่องอื่นแทรกขึ้นมา หรือมีความรู้สึกอย่างอื่นแทรกขึ้นมา เช่น รู้สึกว่าเราไม่ได้หายใจ นึกกลัวจะตายขึ้นมาเพราะไม่หายใจ แต่ความจริงหายใจเข้าออกอยู่เสมอ แต่แผ่วเบาจนไม่รู้สึกตัว บางทีรู้สึกว่า ตัวลอยขึ้นสูง ๆ ไปเรื่อย ๆ บางทีรู้สึกว่าตกเหวลึกลงไปเรื่อย ๆ บางทีรู้สึกตัวพองใหญ่ขึ้น บางทีรู้สึกชาแขนขา แล้วขยายมากขึ้นทุกที ความรู้สึกแปลก ๆ นี้ เรียกว่า “ นิมิต ” ความรู้สึกแปลก ๆ นิมิตที่กล่าวแล้วนี้ทำให้คนตกใจ และนึกว่าผิดทางเสียแล้ว ซึ่งความจริงถูกทางแล้ว นึกว่าผิด เลยกลับภาวนาพุทโธอีกเป็นการย้อนไปเริ่มต้นใหม่ เปรียบเหมือนคนขึ้นบันไดไปได้ ๓ ขั้น แล้วย้อนโดดกลับมาขึ้นขั้นที่ ๑ ใหม่ พอถึงขั้นที่ ๓ อีก ก็โดดกลับมาอีก เลยต่อไปขั้น ๔-๕ ไม่ได้<O</O
เราควรระลึกไว้ว่าเป็นเพียงแต่ความรู้สึกไปเท่านั้นว่าไม่ได้หายใจ หรือตัวพองตัวชา ตัวตกเหว ตัวลอยขึ้นสูง ล้วนเป็นเรื่องไม่จริง ความรู้สึกลวงเรา เรามีหน้าที่รักษาสมาธิหรือความสงบนิ่งของจิตไว้เท่านั้น ไม่ภาวนาพุทโธอีก ถ้าตัวพองมากขึ้น ตัวชามากขึ้น ตกเหวมากขึ้น ตัวลอยสูงขึ้น ก็นิ่งสงบอยู่ พอถึงที่สุด คือ พองมาก ชามาก ตัวขยายกว้างใหญ่จนสุดที่จะรู้สึกตามได้ ลงเหวหรือขึ้นสูงจนความรู้สึกตามไม่ได้ ก็เป็นอันว่าร่างกายไม่มี ก็แยกจากร่างกายเด็ดขาด มานิ่งอยู่ที่เดียวรู้สึกเพียงความสุขสบายอย่างยิ่ง รู้สึกว่าโลกว่าง ๆ ไม่มีอะไรเลย นอกจากจิตดวงเดียวของตนลอยอยู่<O</O
ถ้ารักษาจิตให้นิ่งอยู่ไม่ได้ จิตถอยกลับมาคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้อีกฟุ้งซ่านไปดังนี้ จึงเริ่มภาวนาพุทโธใหม่ จัดลมใหม่ ถ้าจิตดื้อมาก แก้ไขให้นิ่งไม่ได้ก็อาจใช้หลักวิปัสสนามาพิจารณาช่วยแก้ไขจิต จนจิตเริ่มจะหยุดนิ่งไม่ฟุ้งซ่านไป ก็เริ่มทำสมาธิตามวิธีข้างต้นต่อไป<O</O
สมาธิกับวิปัสสนา หรือจะเรียก สมถะกับวิปัสสนา ต่างก็เป็นวิธีการฝึกจิตและดีทั้งคู่ ช่วยส่งเสริมกันได้ ผู้ที่มุ่งหนักไปทางฝึกสมาธิก็อาศัยหลักวิปัสสนามาช่วยบ้างในบางโอกาส ผู้ที่ฝึกแบบวิปัสสนาก็หนักไปทางพิจารณา แต่ก็จำเป็นต้องใช้หลักสมาธิไปเจือปนอยู่ มิฉะนั้นก็ไปไม่รอด แต่จะฝึกวิธีใดแบบใดก็ตามในตอนปลายก็ต้องไปฝึกวิปัสสนาอันแท้จริง เพื่อให้ได้ยอดปัญญาซึ่งจะได้กล่าวต่อไป ในขั้นนี้จะกล่าวถึงสมาธิขั้นกลาง ขั้นสูง และวิธีแก้ไขจิตที่ดื้อไม่ยอมเป็นสมาธิต่อไป<O</O
ยังมีตอนต่อไปครับ<O</O

 

เค้าโครงเรื่องการฝึกจิต (สมาธิ – วิปัสสนา)<O</O​

โดย<O</O​

อภิชิโต ภิก<SUB>.</SUB>ขุ ( อาจารย์ ชาญณรงค์ ศิริสมบัติ )<O</O​

ต่อจากหน้าที่ ๓๗๓ กระทู้ที่ ๗๔๔๘

วิธีการแยกจิตออกจากร่างกายนั้น มีวิธีที่แน่นอนอยู่อย่างเดียว คือ<O</O
“ การฝึกจิต ” แบบสมาธิ หรือวิปัสสนา ส่วนวิธีอื่นที่แปลกๆ นั้น ฝึกได้เฉพาะบุคคลพิเศษ นานๆ จึงจะปรากฏ จะได้อธิบายสั้นๆ ในตอนสำคัญๆ แบบเข้าใจง่ายๆ ว่า จิตค่อยๆ แยกจากร่างกายอย่างไร จะได้เป็นเครื่องสังเกตยึดถือได้ว่า ที่เราฝึกสมาธิ ฝึกวิปัสสนาอยู่นั้น ไปถึงไหนแล้ว ถูกทางหรือผิดทาง ถ้าผิดจะแก้อย่างไร<O</O
การพิสูจน์ทดลองแบบสมัยใหม่ จะช่วยให้เราเข้าใจสมาธิและการแยกจิตได้ดีขึ้น เมื่อ ๒ ปีก่อน คณะแพทย์อเมริกาได้ค้นพบว่า มีค้างคาวหลายชนิดที่เกาะนิ่งอยู่ได้โดยไม่ต้องกินอาหาร และไม่เคลื่อนไหวไปไหนเลยตลอดฤดูหนาวเป็นเวลาประมาณ ๓ เดือน ซึ่งเขาเรียกง่ายๆ ว่า พวกค้างคาวจำศีล ค้างคาวสีน้ำตาลซึ่งจำศีลได้ดังกล่าว ได้ถูกจับมาเข้าตู้เย็น ทำให้ค้างคาวเหล่านี้คิดว่าเป็นฤดูหนาว เลยพากันเกาะนิ่งจำศีลอยู่ เมื่อคณะแพทย์จะมีการทดลองผ่าตัดเพื่อการศึกษา ก็ไปเปิดตู้เย็นเอาค้างคาวออกมา นับว่าทุ่นค่าใช้จ่ายดีกว่าเลี้ยงกระต่ายไว้ทดลอง วันหนึ่งคณะแพทย์สงสัยว่า ที่ค้างคาวอยู่นิ่งๆได้ถึง ๓ เดือน ไม่ต้องกินอาหารเลยนั้น การทำงานในร่างกายเป็นอย่างไร? จึงวัดชีพจรและการหายใจดูว่า ระหว่างจำศีลนั้นต่างจากธรรมดาอย่างไร? ปรากฏว่าค้างคาวธรรมดาหายใจนาทีละ ๑๘๐ ครั้ง แต่ขณะจำศีลหายใจเพียงนาทีละ ๓ ครั้งเท่านั้น คือลดลงมา ๖๐ เท่า ส่วนชีพจรและหัวใจก็เต้นช้าลงถึง ๖๐ เท่าเหมือนกัน<O</O
คนเราโดยธรรมดาหายใจนาทีละ ๑๘ ครั้ง ( หายใจเข้าและหายใจออกนับเป็น หนึ่งครั้ง ) แต่เมื่อทดลองทำจิตให้เป็นสมาธิเพียงขั้นต้น ซึ่งทุกคนพอฝึกได้ การหายใจจะลดลงเหลือประมาณนาทีละ ๗ ครั้ง ระหว่างนี้จะรู้สึกสบายปลอดโปร่ง และยังมีอำนาจจิตพิเศษในตัว จะเอามือไปจับเหล็กที่เผาไฟแดงๆ หรือล้วงน้ำมันที่กำลังเดือดได้ ( ควรมีครูแนะนำ )<O</O
วิธีแยกจิตออกด้วยการฝึกสมาธิ <O</O
สมาธิ คือ “ การตั้งจิตมั่นอยู่ในความรับรู้เพียงอย่างเดียว ” ความรับรู้ ( อารมณ์ ) นั้นอาจจะเป็นรูป เป็นความรู้สึก หรือ เป็นความนึกคิดก็ได้ วิธีฝึกสมาธิมีหลายวิธี แต่จะเป็นวิธีใดก็ตามจะไม่มีวิธีอื่นที่นอกเหนือไปจาก วิธีฝึกสมาธิ ๔๐ วิธี ในพระพุทธศาสนา จะคิดวิธีใหม่อย่างไรขึ้น ก็จะต้องวนเวียนอยู่ใน ๔๐ วิธีนี่แหละ ทั้ง ๔๐ วิธีนั้น มีวิธีที่เหมาะกับคนทั่วไป และสะดวกในการฝึกคือ วิธี “ อานาปานสติ ” หรือเรียกง่ายๆ ว่า “ การกำหนดรู้ลมหายใจ ” ซึ่งจะอธิบายไปในรูปการแยกจิตต่อไป การกำหนดรู้หรือพิจารณาลมหายใจนี้ง่ายในการตรวจสอบว่า สมาธิที่เราทำอยู่นั้นถูกหรือผิด สมาธิก้าวหน้าดีขึ้นหรือคงเดิมหรือถอยหลัง ดังที่ตรวจสอบค้างคาวจำศีล เป็นต้น<O</O
การเริ่มฝึกสมาธิ<O</O
พยายามน้อมจิตมาในทางที่ดีที่สงบ ปล่อยวางเรื่องราวต่างๆ เพื่อให้จิตใจของเราปลอดโปร่งราบเรียบ จะใช้วิธีสวดมนต์หรือไหว้พระก่อน หรือจะแผ่เมตตาจิตด้วย หรือจะจุดธูปบูชาท่านผู้มีคุณก่อน อย่างใดอย่างหนึ่งก็แล้วแต่โอกาส ข้อสำคัญให้มีการทำจิตสงบดังกล่าวข้างต้นเท่านั้น<O</O
ต่อไปตั้งความสำนึกรู้อยู่ที่กึ่งกลางดั้งจมูกตรงที่รูจมูกทั้งสองข้างมารวบกัน ในระหว่างที่หายใจเข้าให้ภาวนา “ พุท ” ในระหว่างที่หายใจออกให้ภาวนา “ โธ ” ลองเปลี่ยนลมหายใจเข้าออกให้ลึก สั้น เบา หนัก และคอยสังเกตว่า ลมหายใจเข้าออกแบบไหนที่เรารู้สึกสบายที่สุด หรือรู้สึกปลอดโปร่งดีกว่าเพื่อน จงจำลมหายใจนั้นและพยายามรักษาจังหวะหายใจแบบที่ดีที่สุดไว้ตลอดเวลา ( เหตุที่ตั้งจิต หรือความนึกคิดมาอยู่ที่กึ่งกลางดั้งจมูก เพราะเป็นที่รวมของประสาทรับรู้ที่สำคัญๆ และตัดกังวลที่มัวเลือกว่าตั้งตรงช่องจมูกซ้ายหรือขวา ปลายจมูกหรือรูจมูก ตอนลึกตอนตื้น )<O</O
เมื่อพิจารณาในแง่การแยกจิตออกจากความสนใจในร่างกายทั่วๆ ไป แยกจากเรื่องราวอื่นๆ ผ่อนคลายร่างกายและเลิกสนใจต่อร่างกาย มอบงานให้จิตมาสนใจลมหายใจอยู่เฉพาะบริเวณเดียว ที่เดียว ถ้าจิตไม่เชื่อฟังชอบไปสนใจเรื่องอื่นๆ คิดเรื่องอื่น ชอบนึกเบื่อ นึกว่าเมื่อย นึกกลัวตาย นึกว่าฝึกไปคงไม่ได้ผล นึกอยากจะเกา อยากจะพัก นี่แหละเป็นจิตดื้อ ชอบไปพะวงใจเรื่องร่างกายและเรื่องอื่นๆ เราต้องแก้ด้วยการมอบงานเพิ่มขึ้น หรือใช้วิธีวิปัสสนาสักครู่หนึ่ง พอให้จิตเริ่มสงบไม่ฟุ้งไป จึงเริ่มสมาธิใหม่จัดลมหายใจปรับปรุงลมหายใจใหม่ ซึ่งใช้เวลาอีกเล็กน้อย ได้ลมสบายแล้วก็รักษาไว้ให้นานๆ<O</O
เมื่อรักษาลมหายใจจังหวะที่สบายไว้ได้ จิตก็สงบปลอดโปร่ง เพราะมาชอบความสบายตามวิสัยของทุกคน พอรักษาลมสบายไว้ได้เพียง ๓-๔ นาที จิตก็จะแยกออกจากการรับรู้เรื่องอื่นๆ มารับรู้มาสำนึกอยู่ ติดอยู่ที่สบาย และลืมเรื่องอื่นๆ ไปได้ อาการที่จิตมาสงบนิ่งอยู่ที่เดียวเรื่องเดียว รับรู้นิ่งเรื่องเดียวไม่ฟุ้งซ่านคิดไปเรื่องอื่นๆ นี่แหละคือจิตเป็นสมาธิ แต่การฝึกใหม่ๆ จิตสงบอยู่ไม่ได้นาน นิ่งสงบสบายอยู่ประเดี๋ยวเดียว ก็กลับไปรับรู้ไปคิดเรื่องอื่นอีก ครั้นจัดลมดีก็กลับสงบใหม่ สบายใหม่ สลับกันไปดังนี้ เรียกว่า เราได้สมาธิขั้นต้น ( ถ้าเรียกตามแบบกสิณก็เรียกว่า “ บริกรรมนิมิต ” เพราะขั้นนี้มีนิมิต หรือความรู้สึกแปลกๆ เช่น รู้สึกสบายดังกล่าวแล้ว หรืออาจรู้สึกดีใจ รู้สึกเสียวซ่าน รู้สึกมีความสุข รู้สึกเห็นภาพ เห็นแสงวอบแวบ เป็นต้น )<O</O
ข้อสังเกต การฝึกเริ่มแรก เรามอบงานให้จิตรับรู้หรือสำนึกรู้หลายอย่างก่อน เช่น การจัดลมหายใจ เพื่อหาจังหวะหายใจที่สบายปลอดโปร่ง การคอยรักษาลมสบายหรือจังหวะลมสบายนั้นไว้ การภาวนา “ พุท ” และ “ โธ ” ในขณะหายใจเข้าและออก การตั้งจิตหรือรวมความสำนึกอยู่ที่เดียวตรงจุดกึ่งกลางดั้งจมูก การคอยระวังไม่ให้จิตไปนึกเรื่องอื่นหรือเปลี่ยนที่ตั้งที่สำนึกรู้ไป เมื่อจิตเริ่มสงบ งานของจิตจะค่อยลดน้อยลงจนเหลืออย่างเดียวคือจิตนิ่ง รับรู้เรื่องเดียวว่า มีความสุขสบาย ไม่มีการภาวนา พุทโธ ครั้นถึงขั้นสูงสุด ( ฌานที่ ๔ ) ก็แยกจิตออกจากความสุข คงมีแต่ความสงบนิ่งด้วยความมีสติเป็นกลาง ๆ ( อุเบกขา ) อยู่เท่านั้น <O</O
การที่จิตจะลดงานน้อยลงนั้นต้องให้เป็นไปเอง จะตั้งใจลดลงไม่ได้เป็นการเดินทางผิด กล่าวคือเมื่อเลือกลมสบายได้ งานจัดลมก็หมดไป เมื่อรักษาลมสบายไว้ได้จิตมาติดสบาย เลยลืมภาวนาพุทโธ และงานอื่นหมดไปในตัว ตรงนี้แหละเป็นจุดสำคัญที่คนเข้าใจผิดกันมาก คือ ก่อนจะลืมภาวนา ลมสบายจะจัดตัวเองให้สบายขึ้น ลมหายใจเบาลงทุกทีจนไม่รู้สึกว่าตัวหายใจ แต่คงรู้อยู่ว่าจิตอยู่นิ่งที่เดียวและมีความสบายความปลอดโปร่งนี่นับว่าถูกวิธีแล้ว แต่สมาธิขั้นต้นอยู่ครู่เดียวก็ถอยกลับ ขณะที่จิตสมาธิถอยกลับมาเพียงนิดเดียว ทำให้เราระลึกเรื่องอื่นแทรกขึ้นมา หรือมีความรู้สึกอย่างอื่นแทรกขึ้นมา เช่น รู้สึกว่าเราไม่ได้หายใจ นึกกลัวจะตายขึ้นมาเพราะไม่หายใจ แต่ความจริงหายใจเข้าออกอยู่เสมอ แต่แผ่วเบาจนไม่รู้สึกตัว บางทีรู้สึกว่า ตัวลอยขึ้นสูง ๆ ไปเรื่อย ๆ บางทีรู้สึกว่าตกเหวลึกลงไปเรื่อย ๆ บางทีรู้สึกตัวพองใหญ่ขึ้น บางทีรู้สึกชาแขนขา แล้วขยายมากขึ้นทุกที ความรู้สึกแปลก ๆ นี้ เรียกว่า “ นิมิต ” ความรู้สึกแปลก ๆ นิมิตที่กล่าวแล้วนี้ทำให้คนตกใจ และนึกว่าผิดทางเสียแล้ว ซึ่งความจริงถูกทางแล้ว นึกว่าผิด เลยกลับภาวนาพุทโธอีกเป็นการย้อนไปเริ่มต้นใหม่ เปรียบเหมือนคนขึ้นบันไดไปได้ ๓ ขั้น แล้วย้อนโดดกลับมาขึ้นขั้นที่ ๑ ใหม่ พอถึงขั้นที่ ๓ อีก ก็โดดกลับมาอีก เลยต่อไปขั้น ๔-๕ ไม่ได้<O</O
เราควรระลึกไว้ว่าเป็นเพียงแต่ความรู้สึกไปเท่านั้นว่าไม่ได้หายใจ หรือตัวพองตัวชา ตัวตกเหว ตัวลอยขึ้นสูง ล้วนเป็นเรื่องไม่จริง ความรู้สึกลวงเรา เรามีหน้าที่รักษาสมาธิหรือความสงบนิ่งของจิตไว้เท่านั้น ไม่ภาวนาพุทโธอีก ถ้าตัวพองมากขึ้น ตัวชามากขึ้น ตกเหวมากขึ้น ตัวลอยสูงขึ้น ก็นิ่งสงบอยู่ พอถึงที่สุด คือ พองมาก ชามาก ตัวขยายกว้างใหญ่จนสุดที่จะรู้สึกตามได้ ลงเหวหรือขึ้นสูงจนความรู้สึกตามไม่ได้ ก็เป็นอันว่าร่างกายไม่มี ก็แยกจากร่างกายเด็ดขาด มานิ่งอยู่ที่เดียวรู้สึกเพียงความสุขสบายอย่างยิ่ง รู้สึกว่าโลกว่าง ๆ ไม่มีอะไรเลย นอกจากจิตดวงเดียวของตนลอยอยู่<O</O
ถ้ารักษาจิตให้นิ่งอยู่ไม่ได้ จิตถอยกลับมาคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้อีกฟุ้งซ่านไปดังนี้ จึงเริ่มภาวนาพุทโธใหม่ จัดลมใหม่ ถ้าจิตดื้อมาก แก้ไขให้นิ่งไม่ได้ก็อาจใช้หลักวิปัสสนามาพิจารณาช่วยแก้ไขจิต จนจิตเริ่มจะหยุดนิ่งไม่ฟุ้งซ่านไป ก็เริ่มทำสมาธิตามวิธีข้างต้นต่อไป<O</O
สมาธิกับวิปัสสนา หรือจะเรียก สมถะกับวิปัสสนา ต่างก็เป็นวิธีการฝึกจิตและดีทั้งคู่ ช่วยส่งเสริมกันได้ ผู้ที่มุ่งหนักไปทางฝึกสมาธิก็อาศัยหลักวิปัสสนามาช่วยบ้างในบางโอกาส ผู้ที่ฝึกแบบวิปัสสนาก็หนักไปทางพิจารณา แต่ก็จำเป็นต้องใช้หลักสมาธิไปเจือปนอยู่ มิฉะนั้นก็ไปไม่รอด แต่จะฝึกวิธีใดแบบใดก็ตามในตอนปลายก็ต้องไปฝึกวิปัสสนาอันแท้จริง เพื่อให้ได้ยอดปัญญาซึ่งจะได้กล่าวต่อไป ในขั้นนี้จะกล่าวถึงสมาธิขั้นกลาง ขั้นสูง และวิธีแก้ไขจิตที่ดื้อไม่ยอมเป็นสมาธิต่อไป<O</O
ยังมีตอนต่อไปครับ<O</O

 

พระสรรค์นั่งเนื้อดินของ ลพ.กวย องค์นี้ ชนะที่ 1 มาแล้ว 14 ครั้ง
หลายท่านคงสงสัยว่าจริงหรือ ลองพิจารณาดูครับ

 

ใบโอนเงินตาม email ที่ส่งให้คุณหมูน้อยครับ

 

คืนนี้มีของดีเหมือนตัว พ. ลงให้บูชา 10 ชิ้นครับ

 

ชอบครับ
พี่หนุ่ม จัดระเบียบ พระผงมหาลาภ ของผู้ที่ไม่เคยได้ และเน็ตช้า บ้างนะครับ

 

แหวนหล่อ พ.สารพัดนึก ของ ลป.เย็น วัดสระเปรียญ
เป็นแหวนเก่าเก็บ สภาพสวยสมบูรณ์ 100% จากวัด
มีให้บูชา 10 วง แบ่งบูชาวงละ 2,800.บาท
เป็นของเก่าจากวัดโดยตรง รับประกันความแท้ทุกวง

 

เห็นด้วยครับ จะได้ทำบุญกันอย่างทั่วถึง

 

เน็ตช้าโพสไม่ทันสักที

 

ขอบูชา 1 องค์ ครับ........