ด้วยพระคุณของครูบาอาจารย์ หลวงปู่แหวน ครูบาเจ้าศรีวิชัย ครูบาเจ้าขาวปี

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเรื่องที่จะพูดออกไปตัวข้าพเจ้าเองได้ประสบพบเจอตั้งแต่ปีที่แล้วช่วงปลายปี ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครๆได้ฟังเก็บเงียบๆๆไว้คนเดียวแต่ว่าอยากให้ทุกท่านที่นับถือหลวงปู่แหวนได้ทราบว่าท่านมีเมตตามาก กระผมไหว้พระสวดมนต์ทุกวันเช้ากับก่อนนอนทุกวันเป็นประจำมิไม่ขาด ไหว้หาถึงหลวงปู่ครูบาอาจารย์ทุกท่านเสมอ ช่วงนั้นผมไปทำธุระที่จังหวัดเชียงใหม่แต่บ้านที่ผมอยู่อาศัยผมอยู่หาดใหญ่ วันนั้นช่วงบ่ายๆจะว่าผมเคลิ้มหลับไปก็ไม่ใช่คงจะเพลียกระมั้งเหมือนนิมิตรกระมั้งหลวงปู่ท่านมาเสียงท่านเหมือนอยู่ในลำคอเบาๆๆบอกผมว่า......ท่านพูดอย่างนี้ครับ .....ให้เอ็งกลับไปที่บ้านดูแลแม่ที่บ้าน(พอดีคุณแม่ผมไม่ค่อยสบายน่ะครับ) อีก3วัน น้ำจะท่วม ใจผมน่ะกราบบอกท่านไปว่าน้ำคงไม่น่ะจะท่วม แต่หลวงปู่ท่านยังบอกไปอีกว่าจะสูงกว่าปี2543 อีกประมาณ......ท่านทำมือสองมือให้ดู ผมยังจำได้ว่าประมาณ2ไม้บรรทัดได้.....ดึกแล้วคุณแม่เรียกเดี๋ยวมาเล่าใหม่ครับ

 

มาต่อครับ.... เมื่อหลวงปู่ท่านบอกว่าความสูงของน้ำที่จะท่วมมากกว่า(เดิมปี2543ที่บ้านผมชั้นล่างระดับน้ำสูงประมาณคอครับผมสูง172cm) เช่นนั้นผมก็ยังจำได้ไม่ลืมแต่ในใจผมบอกคิดว่าไม่น่าจะท่วมเพราะตั้งแต่ปี2543 มาน้ำก็ไม่มีท่วมเลยครับ ทางนายกที่นี่ก็บอกว่าไม่ท่วมแน่นอน ตอนนั้นความที่ว่าเป็นห่วงคุณแม่ที่บ้านผมเลยโทรสอบถามแม่ว่าท่านสบายดีไหม แม่ผมแกเหนื่อยๆๆแล้วบอกว่าช่วงนี้ฝนตกหนักทุกวันติดต่อกันมาหลายวันแล้ว พอดีที่บ้านผมเปิดเป็นธุรกิจเล็กๆๆน้อยๆๆครับ ตอนนั้นแม่ผมอยู่บ้านคนเดียวครับ ผมอยู่กับแม่สองคน

ผมก็เลยบอกแม่ว่าให้หาคนมาเก็บของขึ้นไปไว้บนบ้าน แม่ผมก็ว่าไม่ท่วมหรอก ลูกค้ากำลังเยอะเลยผมยังจำได้ว่าแม่บอกว่าฝนตกทั้งวันทั้งคืนหลายวันแล้ว ช่วงวันแรกผมโทรไปแม่แกไม่ยอมให้ขนของ บ่นๆๆใหญ่ครับ วันต่อมาผมขอร้องแกมบังคับว่าวันนี้ยังไงเครื่องคอม4-5ตัวต้องขนขึ้นไปบนบ้านก่อนแม่แกบ่นๆๆว่าลูกค้าเยอะแกเสียดายลูกค้าครับ แม่ผมให้เด็กๆๆแถวบ้านช่วยขนคอมพิวเตอร์ไปไว้บนบ้านความที่เด็กถอดสายไม่เป็นดึงสายขาดเลยผมมารู้ที่หลัง จากนั้นที่บ้านเลยต้องปิดร้านไป ของอื่นๆที่บ้านยังไม่ได้ขนเลยครับ เพราะใครจะมาเชื่อว่า

น้ำท่วม เพื่อนข้างบ้านกระผมเขาหัวเราะครับพอดีแม่ผมไปบอกเขาว่าลูกชายกลัวน้ำจะท่วม เพื่อนบ้านบอกแม่ผมว่าไม่ท่วมแน่นอนเขายังจอดรถเก๋งไว้ในบ้านอยู่เลย แต่ความกังวลใจผมยังไม่หมดไปเลยโทรไปหา1133 ขอเบอร์โทรศัพท์นายก อบต แถวบ้าน แต่ได้เบอร์ สท.มาโทรไปตอนนั้นเลยสอบถามเรื่องสถานการณ์ระดับน้ำว่าเป็นเช่นไรบ้าง ทาง สท. พูดว่า คุณไม่ต้องกลัวหรอกน้ำไม่ท่วมแน่นอน (แม้ตอนนั้นฝนตกยังไม่หยุดเลย) ผมเลยบอกท่าน สท ว่าเป็นห่วงคุณแม่ที่บ้านท่านแก่แล้ว แกว่าถ้าหากมีอะไรเดี๋ยวแกเข้ามาช่วยเองผมยังจำได้ดี หลังจากนั้นผมเลยต้องโทรไปหาพี่สาวว่าช่วยหาใครมาเก็บของที่บ้านหน่อยได้ไหมพี่สาวรับปากเลยหาคนมาเก็บของขึ้นไปบนบ้านเป็น

บางส่วนเท่านั้น ที่บ้านผมของเยอะครับช่วงนั้นผมเครียดๆๆครับผมไม่เคยบอกใครเลยเดี๋ยวจะหาว่าผมบ้าไปแล้วเพื่อนๆๆเชื่อไหมครับ พอวันที่3มาถึงช่วงดึกๆๆน้ำมาแม่โทรมาบอกผม ผมยังอยู่เชียงใหม่อยู่เลยครับ น้ำมาแล้วเก็บของไม่ทันแล้วแถวๆๆบ้านผมเขาก็เก็บของไม่ทันครับ เวลาน้ำท่วมแถวบ้านผมน้ำจะท่วมสูงกว่าที่อื่นในหาดใหญ่ครับ ดึกๆๆแม่โทรมาว่าน้ำมาแล้วน้ำมาแล้วความที่แกตกใจ พอดีคุณแม่นอนอยู่ชั้นล่างเตียงเหล็กยกสูงจากพื้น ตอนดึกๆแม่จะชอบตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำแกก้าวขาออกจากเตียงเจอน้ำแกก็ตกใจมากรีบโทรมาหาผมครับ .....จากนั้นเพื่อนข้างบ้านเขาก็มา........เอาไว้เล่าต่อน่ะครับเมื่อยมือแล้ว

 

มาต่อครับ... เพื่อนข้างบ้านผมดีครับเมื่อรู้ว่าน้ำเริ่มมาแล้ว เขามาที่บ้านครับมาเรียกคุณแม่ผมความที่ท่านเดินไม่ถัดนัก เพื่อนบ้านมาช่วยประคองคุณแม่ผมขึ้นไปชั้นบนบ้าน พร้อมนำยาของแม่และของใช้บางอย่างของท่านเท่านั้นไปชั้นบนบ้าน ของกินแทบไม่ค่อยมีครับ มีแต่น้ำกินเล็กน้อยเท่านั้น แม่ผมท่านแก่มากแล้วครับจากนั้นเพื่อนบ้านเขาก็รีบไปเก็บของบ้านเขาต่อครับ ที่บ้านคุณแม่ผมอยู่บ้านคนเดียวครับ

ผมยังอยู่เชียงใหม่เลยครับ ไม่นานนักน้ำมาครับเริ่มสูงขึ้นเร็วมากครับแม่ผมบอกครับ (จากประสบการณ์ของผมตอนปี2543นั้น ผมก็อยู่ที่บ้านหลังนี้ตอนนั้นอยู่กัน5คน ผมกับน้องชายก็ไม่คิดว่าน้ำจะท่วมน่ะครับ เลยชะล่าใจครับไม่เก็บของเลย สุดท้ายพอน้ำท่วมปริ่มๆๆหน้าบ้าน ยังไม่เข้าบ้าน ตารีตาเหลือกเก็บของครับ เวลาน้ำมาน่ะครับแปปเดียวตาตุ่ม อีก10-15นอง อีก20นาทีใกล้ๆเอว ตอนปี2543น้ำที่บ้านท่วมสูงสุดประมาณ160เซนเห็นจะได้ ผมกับน้องชายเก็บไม่ทันครับของเลยจมน้ำไปมากครับ แต่ละที่ความสูงของระดับน้ำไม่เท่ากันครับ) ของที่บ้านโทรทัศน์ โซฟา ตู้เย็น เครื่องเล่นcd หนังสือ รถเครื่องใหม่ๆๆยังผ่อนไม่หมดเลยครับ ของอีกมากมายจมน้ำหมดเลยครับ ผมก็ไม่รู้ทำไง

ตัวเองก็ไม่ได้อยู่บ้าน ตอนนั้นเสียดายก็เสียดายครับแต่ผมเป็นห่วงแม่มากกว่า คุณแม่บอกว่าไม่นานจากน้ำแค่น้ำเข้าบ้านนิดหน่อยไฟฟ้าก็ตัดไปครับ ผมลืมบอกไปครับช่วงปี43นั้นตอนนั้นหลังจากน้ำได้ท่วมไปแล้ว ด้วยความที่ผมน้อยใจครับ เวลาผมเป็นทุกข์ผมชอบไหว้พระสวดมนต์เสมอครับ ท่านเป็นที่พึ่งสุดท้ายที่มีครับ เวลาผมมีความทุกข์ผมก็นึกถึงพระท่านผมไหว้หาท่าน พูดกับท่านเสมอ ผมไหว้หาพระพุทธ และเทพเทวดา พร้อมครูบาอาจารย์ ผมยังจำได้เลยครับว่าได้บ่นๆๆกับพระและหลวงปู่ว่า ทำไมท่านไม่เตือนผมก่อนล่วงหน้าเลยครับ

ผมบ่นๆตอนที่ไหว้พระสวดมนต์จริงๆๆผมก็รู้สึกผิดเหมือนกันครับ ที่ผมก็ไม่ได้โดนน้ำท่วมคนเดียวคนอื่นก็โดนเช่นกัน จะให้มาบอกมาช่วยเหลือหรือบอกคนๆเดียวได้ยังไง ผมพูดไปเพราะเป็นทุกข์ ไม่เข้าใจแต่ผมก็กราบขอขมาเสมอแม้ผมทำอะไรผิดพลาดไป ทุกวันแม้แต่ยุงยังไม่ค่อยจะกล้าตีเลยครับ 555 ผมกลัวผิดศีลครับ ผมถือแค่ศีล5ไว้เสมอ แต่ผมเป็นพ่อค้าของไม่ดีจะโกหก ก็ผิดศีล บางครั้งยังงงๆ ตัวเองเลยครับ ยังไปบอกกับลูกค้าว่าคิดดูดีๆๆน่ะมันอาจจะไม่ดีเท่าไรไปซื้อที่อื่นจะดีกว่าไหม บอกยี่ห้อเสร็จสรรพ ลูกค้าไปซื้อที่อื่นจริงๆ ผมขายของตัวเองไม่ได้555 แต่ผมก็ไม่ค่อยลำบากครับมีแต่คนดีๆๆเป็นเพื่อนครับ ค่อยเอาของมาให้ทานบ้าง ญาติๆๆผู้ใหญ่เกื้อกูล

ทำนู้นี้มาให้กิน ให้ของตลอดจนผมเกรงใจไม่กล้ารับไว้ กิจการพอไปได้ ได้มากก็กินน้อย ได้น้อยก็ยังกินน้อย มีความสุขตามอัตราภาพ เรื่องราวชีวิตยิ่งกว่านิยาย ทำเขียนได้เลย 555 ผมก็พูดเรื่อยครับ เดียวจะมาเล่าใครฟังที่หลังครับ ที่ผมได้กล่าวมานี้เป็นคำสัจครับ ผมจะพูดจาไม่เป็นสองนั้นคำนั้นครับ....วันนี้พอก่อนแค่นี้น่ะครับเดี๋ยวมาเล่าใหม่ครับ

 

มาต่อครับ.... กระผมมีแม่บุญธรรมอยูที่เชียงใหม่ ก่อนกลับมาบ้านที่หาดใหญ่นั้นท่านได้ให้รูปหล่อครูบาเจ้าศรีวิชัยหรือครูบาเจ้าศีลธรรม มาให้แก่ผมกลับไปบูชาที่บ้าน เป็นรูปหล่อขนาดฐาน1ศอก ท่านได้ทำบุญบ่อยครั้งครับที่วัดบ้านปาง คุณแม่บุญธรรมท่านบอกกับผมว่าเจ้าอาวาสท่านนำมาจากในกรุเก่ามาให้ท่านมีอยู่ไม่กี่องค์ เพราะแม่ไปทำบุญถวายปัจจัยเสมอๆๆครับ แม่บุญธรรมผมนำมาจากวัดเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา จากนั้นให้คนรู้จักที่ปั้นพระอยู่ในวังมาบูรณะใหม่ แล้วทาสีองค์พระเป็นสีเงินใหม่ ผมเคยไปกราบรูปหล่อท่านที่ตีนดอยสุเทพถ้าผมจำไม่ผิดเมื่อสัก10ปีก่อนเห็นจะได้ ท่านศักดิ์สิทธิ์มากจริงๆครับ เดี๋ยวยังไง ผมจะนำคาถา ของครูบาเจ้าศรีวิชัยมาลงให้ครับ ถ้าท่านไหนรู้แล้ว ผมขออภัยด้วยครับ สั้นๆๆครับ เป็นคาถา โบราณ ครับ ผมสวดอยู่ทุกวันกราบท่านเสมอ ประวัติของท่านยาวครับ ท่านทำประโยชน์ให้กับพระพุทธและประชาชนกับประเทศชาติมากมายนัก ผมได้อ่าน ประวัติของครูบาเจ้าศรีวิชัยกับลูกศิษย์ของท่านอีกองค์ครูบาเจ้าขาวปี อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยครับ... เมื่อ แม่บุญธรรมได้มอบองค์พระมาให้วันรุ่งผมกลับบ้านที่หาดใหญ่ทันทีครับ ตอนนั้นที่บ้านผมช่วงตอนกลางคืนน้ำมาวันแรกท่วมเต็มบ้านไปหมดแล้วครับ ฝนตกตลอด เนื่องจากผมอยู่นอกเมืองหากจากตัวเชียงใหม่30-40 กิโลเลยต้องตื่นเช้ามาก ตอนนั้นอากาศที่นั่น หนาวมากจริงๆๆ ไอออกมาเป็นควันขาวๆๆ ยิ่งอยู่นอกเมืองอากาศก็หนาวกว่าอีกเพราะมีต้นไม้ ภูเขามาก คนที่จะกลับบ้านที่บ้านน้ำท่วมแล้วเขาต้องทำยังไงบ้างเพื่อนๆๆว่า.......

 

ขออนุโมทนาครับ ภรรยาของผมก็เคยนิมิตเห็นหลวงปู่แหวนมาโปรดหลายครั้ง และเธอก็นับถือท่านมาตั้งแต่เป็นสาวแล้ว ขออนุโมทนาในบุญกุศลดั้งเดิมของท่าน คงถึงเวลาที่ท่านต้องปฏิบัติอย่างเต็มที่แล้วครับ สาธุ

 

.............................................................

ครับ.... การในปฎิบัตินั้นผมทำมาตลอดมิได้ขาด คำว่าเต็มที่หากท่านหมายถึงเข้มข้น จริงจัง ไม่ว่าจะเป็น ทาน ศีล สมาธิ ภาวนา แล้วละก็ ผมปฎิบัติอยู่ทุกวัน อาจไม่ได้เข้มข้นอยู่ทุกลมหายใจเข้าออกแต่ว่า ผมจะค่อยกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก และมีสติอยู่เสมอ ศีล ก็ไม่ยอมให้ขาด แม้บางครั้งจิตคิดฟุ้งซ่าน ต้องข่มใจตัวเองได้บ้างไม่ได้บ้างก็ต้องใช้อารมณ์อุเบกขาไปครับ และหันทำไปอย่างอื่นไม่ให้ฟุ้งซ่านครับ อารมณ์ที่ปกติที่ผมภาวนา พุทโธ นั้น ช่วงขณะไหว้พระผมจะบอกกราบพระท่าน แล้ว ผมจะภาวนาครับว่า ผมจะขอทรงศีลบริสุทธิ์ขั้นต่ำเป็นศีล5 รักษากรรมบถ10 ผมจะทรงพรหมวิหารตลอดเวลา ผมไม่จะลืมความตาย เมื่อตายไปแล้วขอให้ได้ไปอยู่ที่พระนิพพานกับพระพุทธเจ้า ทุกๆๆลมหายใจที่ข้าพเจ้ามีชีวิตอยู่ขอให้ภาพของพระองค์ท่าน ปรากฎสว่างไสวอยู่ในใจเสมอ ปกติผมจะจับภาพพระพุทธที่ในห้องพระที่บ้านเสมอ ไม่ว่าผมจะทำงานอะไรก็ตาม หากผมจำได้จะนึกภาพพระท่านไว้เสมอ ข้าพเจ้าขอตัดสักกายะทิฐิ ข้าพเจ้าขอตัดสังโยชน์10 ประการ จะไม่ยึดติดในขันธ์5 มันเป็นอนิจจัง ขอตัดกิเลส ตัณหา ราคะ โลภะ โทสะ โมหะ อย่าได้มีในจิตใจของข้าพเจ้า ลดมานะทิฐิของตัวเอง ตอนนี้ที่พยายามทำให้ได้คือไม่ให้มีอารมณ์โกรธ ผมจะให้อภัยเสมอ พูดน่ะง่ายๆ จะว่าการให้อภัยมันก็ทำได้ยากน่ะครับสำหรับบางคน เพื่อนๆๆเชื่อไหมว่า เช่น ..... ผมยกตัวอย่างตัวผมเองน่ะครับ เช่นผมต่อสู้คดีความที่มีคนค้างเงินชำระผม สามแสนบาท ครับศาลแพ่งพิพากษาให้ผมชนะคดี ผมไปตรวจที่บ้านเขาเงียบๆๆสามารถยึดทรัพย์ทันที มีทรัพย์อยู่พอสมควร แต่ว่า ท่านเชื่อหรือไม่ว่า ถ้า พระท่านมาบอกผมว่าไม่ต้องไปยึดทรัพย์เขาหรอก ปล่อยเขาไปเขาเป็นหนี้เวรหนี้กรรมกับเรามาก่อน เดี๋ยวเราจะได้เงินมากกว่านั้น อีก ผมถามท่านกลับไปครับว่า ผมอุตส่าห์ชนะคดีความมา เงินก็มากอยู่จะให้ปล่อยไปทั้งหมดเลย ผมจะทำเช่นใด ท่านว่าให้ปล่อยไปครับ ผมก็เลยต้องปล่อยไปทั้งหมดเลยครับ ให้อภัยเขาและปล่อยวางไปทั้งหมดครับ.......เรื่องเมื่อไม่นานมานี้เองครับ และก็เป็นจริงดังที่พระท่านได้กล่าวออกไป เมื่อไม่ถึงเดือนครับมีคนมาเช่าที่คุณพ่อกระผม ทั้งหมด เป็นที่ดินดังกล่าวที่เขาค้างเงินเช่าอยู่ด้วยครับ เลยทำให้ครอบครัวไม่ลำบากมายมากนัก.....ผมเขียนไปเรื่อยๆใครเบื่อผมขออภัยด้วยครับ ข้ามไปอ่านตรงอื่นได้เลยครับ

 

มาต่อครับ.... การเตรียมตัวกลับบ้านผมมีกระเป๋าเสื้อผ้า1ใบกับรูปหล่อครูบาเจ้าศรีวิชัยครับ กระเป๋าต้องเอาเสื้อผ้าออกเกือบหมดครับและนำสะเบียงของกินต่างๆๆอัดไปแทนในกระเป๋า ติดตัวไป เพราะที่บ้านแม่ขนของกินไปบนบ้านไม่ทันครับ ออกจากบ้านตี4หาเสบียงเพิ่มที่กาดจ๋าว ผมกลับเครื่องครับจากเชียงใหม่ไปหาดใหญ่ ระหว่างขึ้นเครื่องนั้นผมนำรูปหล่อครูบาเจ้าศรีวิชัยขึ้นเครื่องไปด้วยครับพร้อมพระอรหันต์ธาตุในพระอบได้ด้วย ระหว่างเดินทางผมสวดคาถาครูบาเจ้าศรีวิชัยท่านตลอดเวลาครับเดินทางราบรื่นดีครับ จากปกติฝนตกทั้งวันทั้งคืนไม่หยุดมาหลายวัน ระหว่างทางก็ฝนก็ยังตกผมได้นั่งเครื่องบิน อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญครับ จากฟ้ามืดๆๆดำๆๆฟ้าเคลิ้ม พอเครื่องแตะพื้นดินที่หาดใหญ่ ท้องฟ้าสว่างมีแดดเฉยเลย ฝนหยุดตก เป็นวันแรกเลยครับที่หยุดตกแบบนี้ แม่เล่าให้ผมฟังครับว่าฝนตกหนักทุกวันตอนจะกลับมา

แม้ยังว่าฝนตกหนักอยู่เลยครับ อาจจะเป็นความบังเอิญหรืออะไรก็แล้วแต่แต่นับจากวันที่ผมกลับที่บ้านฝนไม่ตกอีกเลยครับเป็นเวลาหลายวันจนน้ำลดลง.... ตอนถึงสนามบินหาดใหญ่ผมต้องนั่งรอครับที่ร้านอาหารไปไหนไม่ได้เพราะไม่มีรถอะไรมารับไปในเมืองและนอกเมืองได้เลยครับต้องรอรถทหารมาครับ ระหว่างนั้นผมนั่งอยู่มีคนกลุ่มเดินเข้ามาผม พร้อมกล้อง ไมค์พร้อม ผม งงครับ เขาบอกว่ามาจากช่อง3จะสัมภาษณ์ผมเรื่องสถานการณ์น้ำท่วม ผมทำอะไร บ้านอยู่ที่ไหน แล้วผมจะเข้าไปบ้านยังไง ผมก็ตอบไปว่าผมเดินทางจากเชียงใหม่มาหาดใหญ่เพราะเป็นห่วงแม่มากครับ ผมคิดว่าต้องหาเรือนั่งเข้าบ้านครับ นักข่าวคนที่สัมภาษณ์ผมนี้เป็นผู้หญิงเห็นบ่อยๆที่ช่อง3 เกิดมาก็เพิ่งออกโทรทัศน์ครั้งแรก(ผมทราบจากแม่บุญธรรมตั้งแต่วันนั้นที่เขามาสัมภาษณ์ผมออกข่าวช่วงเย็นเพื่อนๆๆผมทราบหมด เขินครับ) ผมต้องฝากรูปหล่อท่านครูบาเจ้าศรีวิชัยท่านไว้ที่สนามบินครับเพราะนำกลับไปบ้านลำบากมาก ผมคิดไว้ว่าต้องหาเรือนั่งเข้าบ้านให้ได้ครับ......เดี๋ยวมาเล่าใหม่ครับ

 

มาต่อครับ...... ระหว่างผมนั่งรอรถทหารมารับกลับไปบ้านนั้นใจอยากกลับไปบ้านเร็วแต่ไม่มีรถใดเข้าไปได้ เห็นว่าน้ำท่วมสูงมากครับต้องไปรอบนอกเมืองครับ บางทีเป็นน้ำวนครับ ปี43คนตายไปหลายคนแล้ว รอสักพักใหญ่มีรถสองแถวเหมาโดยคนจีนทั้งคันรถไปรอบนอกเมืองครับผมต้องจ้างพี่เขาต่างหากพาไปลงจุดที่คิดว่าใกล้บ้านที่สุด ที่ว่าใกล้สุดก็ห่างหลายกิโล ระหว่างนั่งรถกลับบ้านเห็นน้ำท่วมเหมือนจมอยู่ในแม่น้ำเลย รถวิ่งมาส่งนอกเมืองหากจากบ้านมากพอสมควร ผมเดินๆแล้วก็เดินไปที่เรือ ทราบจาก สท ว่ามีเรือเป็นอาสาช่วยเหลือผมก็ต้องนั่งรอครับพี่ๆๆเขาดีจริงเป็นอาสาสมัครจริงๆๆเขาว่าไปแค่ใกล้ๆๆครับ แต่ผมขอช่วยเขาครับเป็นห่วงแม่พี่เขาเลยอาสา พายไปส่งตามรูปครับมีพี่2คนผมนั่งกลางครับ อาจจะเห็นแต่พี่เขาน่ะครับ จริงๆๆผมถ่ายวิดีโอเก็บไว้ด้วยครับ.....เดี๋ยวมาเล่าใหม่ครับ

 

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ auminter
คุณtng55555 เคยนิมิตเห็นหลวงปู่แหวนบ้างมัยคะ

.......................................................................

ผมขอนอกเรื่องนิดน่ะครับพอดีทางคุณ auminter สอบถามผมมาครับ ผมขอเล่าให้ท่านฟังเล็กน้อยครับ

เนื่องด้วยวันนี้ก็เป็นวันพระครับ เอ๋เป็นวันพระข้างแรมคล้ายวันเกิดผมเลยครับ ผมก็เกิดวันพระใหญ่ข้างแรม ผมขอเล่าเรื่องครูบาอาจารย์ของกระผมที่ผมเครารพท่านมากๆให้ทุกท่านได้ฟังครับ นอกจากพระพุทธเจ้าท่านที่ผมมีความเคารพสูงที่สุดแล้ว ทุกวันที่ผมต้องนมัสการอยู่ทุกเช้าค่ำมี พระปัจจเจกโพธิ์เจ้า พระอรหันต์ทุกพระองค์ พระอวโลกิเตศวร (ครูบาอาจารย์ของข้าพพระพุทธเจ้า หลวงปู่แหวน ม่อนท้าวศรีเมือง เจ้าพ่อผาแดง ครูบาเจ้าศรีวิชัย ครูบาเจ้าขาวปี ) พระอุปคุตเถระ พ่อมหาเศรษฐี พ่อเศรษฐีนวโกฎิ พ่อพระสิวลี หลวงปู่โสมเฝ้าทรัพย์ เจ้าบ้านเจ้าเมือง เทพแปดเซียน องค์ไฉ่ฉิ้งเอี้ย พระแม่ธรณี พระแม่คงถา เจ้าแม่นางกวัก และที่ผมไม่เคยลืมครับ พ่อพระนารายณ์ พระแม่ลักษมี พ่อพระพิฆคเนศ ปู่ท้าวมหาพรหม พ่อพระอินทร์ เทพจตุมหาราชิกาทั้ง4ทิศ มหาเทพมหาเทวาทุกพระองค์ เทพเทวดาที่ดูรักษาข้าพเจ้าอยู่และพ่อเกิดแม่เกิดของข้าพเจ้า คร่าวๆๆครับบางวันมากกว่านี้อีกครับ ที่ต้องกราบนมัสการท่าน แล้วจึงสวดมนต์ นั่งสมาธิ เดินจงกลมบางครับถ้าว่างและกรวดน้ำ ผมก็มีเรื่องเล่าจากหลายองค์ครับเช่น พ่อมหาเศรษฐี ตามที่ผมทราบครับ เดี๋ยวผมมาเล่าให้ทีหลังครับ

ผมเล่าตามที่ คุณ auminter สอบถามมาครับ......ดังนี้ครับ พอมีอยู่บ้างครับผมก็นับถือท่านก็นานมากแล้วครับ อย่างเช่นเมื่อปี49หรือ50ผมจำได้ไม่แน่ครับผมเจอกับแฟนผมปัจจุบัน ปู่และแม่บุญธรรมของแฟนผม ท่านไม่เคยรู้จักผมสักนิดหนึ่ง ในวันแรกที่ผมเจอท่าน คือท่านเป็นนักปฎิบัติธรรมทั้งสองท่าน เห็นท่านนั่งสมาธิอยู่ ช่วงนั้นผมมีเรื่องไม่สบายใจครับเครียดหลายเรื่องครับ ปู่แฟนผมท่านบอกว่าจะอาบน้ำมนตร์ให้ ผมก็งงครับ แต่เห็นว่าท่านมีเมตตาผมก็ยอมครับ ท่านไปเอากลีบดอกบัวมาจำนวนหนึ่ง ผมเจอท่านวันแรกแฟนก็ไม่เคยคุยเรื่องผมให้ท่านทราบหรอกครับไปเจอกันที่กรุงเทพแฟนผมเขาก็ยังไม่ทราบหรอกครับว่าผมนับถือหลวงปู่แหวน เพราะยังไม่เคยให้เขามาที่บ้านผมเลยพูดยังไม่เคยเล่าเลยครับ ผมนั่งอยู่หน้าระเบียงห้องพระครับ บ้านหลังนี้ห้องพระมีแต่พระเต็มไปหมดครับ ผมทราบทีหลังว่าท่านไปบวชเป็นพระอยู่ที่จังหวัดพิจิตรครับมีครูศิษย์ลูกเยอะครับ ผมไปเยี่ยมท่านกำลังสร้างวิหารอยู่ครับ ... ต่อครับตอนที่ท่านจะอาบน้ำมนต์ให้ผม ผมก็ถอดเสื้อใส่แต่ผ้าขาวม้าเท่านั้นครับ หนาวๆยังไงบอกไม่ถูกครับ ท่านก็อาบน้ำมนต์ให้ครับ ผมรู้สึกสบายๆดีครับ พออาบเสร็จเช็ดตัวก็ไปนั่งเล่นที่ห้องพระ ปู่กับแม่บุญธรมของแฟนบอกข้าพเจ้าว่าเมื่อกี้ หลวงปู่แหวนท่านมาอาบน้ำมนต์ให้ผมก็ตกกะใจมากครับ ก็ผมมองไม่เห็นนิครับ ปู่ท่านก็ถามผม ผมก็ตอบไปครับว่า ผมเคารพหลวงปู่แหวนอยู่ครับ...เรื่องนี้ผมมาเล่าให้คุณฟัง ขนาดครอบครัวผมยังไม่เคยเล่าให้ฟังเลย...ดึกแล้ว พอแค่นี้ก่อนน่ะครับ

 

ท่านได้เข้าสู่กระแสธรรมและกระแสพระนิพพานแล้วครับ ตั้งจิตอธิษฐานเอาภายใน 7 ปี โดยยึดทางสายกลางครับ ท่านจะประสบความสำเร็จและบรรลุธรรม....ขออนุโมทนา สาธุการด้วยครับ

 

.................................................................................
ครับ...ขอบคุณครับขอให้ท่านสำเร็จด้วยเช่นกันครับ เรื่องเวลาผมกำหนดไม่ได้เลยจริงๆๆครับว่าต้อง3ปี 7ปี ตอนนี้ผมต้องดูแลครอบครัวมีภาระ แม่ก็เส้นเลือดสมองแตกครับ ผมดูแลแม่มาคนเดียวมาเกือบ10ปีแล้วครับ พี่ๆๆน้องๆๆอยู่คนละทีกันครับมาบ้างครับแต่นานๆที คนเราเวลาลงถึงจุดต่ำสุดๆๆแล้วหนักจริงๆๆครับ กว่าจะขึ้นมาได้ครับลำบากมากจริงๆ แต่ก่อนผมได้เงินมาง่ายๆครับ 5แสนผมใช้แปปเดียวหมดครับ ทำอะไรผมคิดการใหญ่ ได้เงินต้องได้มากๆครับ มีอยู่งานหนึ่งที่ผมทำคนเดียวหากสำเร็จงาน7วันครับ ผมจะได้เงินประมาณล้านห้าครับ การวางแผนรัดกุม แต่ว่าเหมือนฟ้าแกล้ง ช่วงนั้นเกิดมีการวางระเบิดเกิดขึ้น งานที่ผมทำขาดทุนครับ ตอนเวลาล้มลงเจ็บหนักครับ เวลาเราทำอะไรผิดพลาดพลาดจนขั้นสิ้นเนื้อประดาตัว ครอบครัวลำบากมากครับ มีแต่คนต่อว่า ไม่เป็นที่เชื่อถือ ลาจาก ยากแค้น ผมเคยลำบากขนาดที่ว่าตัวเองไม่ได้กินข้าว3วันต้องกินแต่น้ำก๊อกในห้องน้ำตลอด แต่ผมต้องอดทนครับ ช่วงชีวิตผมเวลาผมสบายใจหรือไม่สบายใจผมจะนึกถึง พระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ และเทพเทวาครูบาอาจารย์ เสมอครับ ผมก็ไม่ทราบว่าพระท่านทราบไหมว่าผมระลึกถึงท่านอยู่ทุกวันแต่ ผมกราบท่านเสมอ

บางครั้งผมก็มีของานครับแต่ว่าผมไม่ได้คนอื่นได้ครับแต่ว่าผมกลับดีใจที่ไม่ได้ทำครับ เพราะหากท่านทราบการระเบิดหน้าคาร์ฟูร์ครับงานนั้นลงทุนเป็นล้านครับผมไม่ได้ทั้งๆๆที่ความเป็นจริงผมน่าจะได้ครับแต่ว่าเขาได้ครับ ผมอาจไม่ใช่ตัวเลือกเขาเลยชวดก็เป็นได้ครับ มีอีกหลายๆๆครั้งที่ผมคิดว่าผมโชคดีครับ...... แต่ว่าเวลาช่วงชีวิตที่ดีขึ้นมา ความอยากได้อยากมีของผมกลับน้อยลงครับ ตอนที่ยังไม่มี อยากได้นู้ได้นี่ ตอนนี้ผมยังมีความคิดสละทุกอย่างทั้งทรัพย์สิ้นเงินทอง ทั้งหมดให้พี่ๆน้องๆผมแม้ไม่มากแต่ก็สามารถดูแลแม่และครอบครัวผมให้สุขสบายได้นานครับ ให้ไปทั้งหมด การทำงานหาเงินมีทั้งสุขและทุกข์ตลอดเวลา ความต้องสุดท้ายของผมคือพระนิพพานผมไม่อยากลงมาเกิดอีกต่อไปครับ มีแต่ความทุกข์ทั้งนั้น ทุกข์เพราะพลัดพลาก ทุกข์เพราะจน ทุกข์เพราะโรค ทุกข์เพราะรัก โลภ โกรธ หลง ทุกข์เพราะขันธ์5 ไม่ได้ดังใจก็เป็นทุกข์ ผมล้วนไม่ต้องการ

 

คุยเรื่องน้ำท่วมยังไม่จบเลยครับมาต่อกันครับ...... เมื่อได้นั่งเรือมากับพี่ๆๆทั้งสองคนเป็นเรือพายเล็กๆๆครับปกติ ถ้าขี่รถเครื่องประมาณ10นาทีถึงบ้านแต่ว่าพายเรือจากจุดที่ผมขึ้นมากว่าจะถึงบ้านเป็นชั่วโมงๆ ระหว่างนั่งเรือมาคุยนู่นี่กับพี่ๆๆเขาผมสังเกตว่าน้ำเชี่ยวครับแต่พี่ๆเขาว่าข้างล่างแรงกว่าอีกครับ นั่งมาพัก10นาทีผมเห็นป้ายถนนอยู่ผมเอามือจับได้เลยครับอยู่ระดับมือ พี่ๆนักพายบอกว่าบ้านตรงนู่นมีเด็กเสียชีวิตเพราะแม่พ่อมัวแต่เก็บของลืมดูเด็กครับ เด็กเขาไม่รู้หรอกครับว่าน้ำนี้มันอันตราย เลยจมน้ำครับ เป็นอุทธาหรณ์เลยครับ พายไปเรื่อยๆมันเป็นเมืองหรือผมอยู่ในแม่น้ำกันแน่ เห็น ไก่บ้างเป็ดบ้าง สุนัขบ้างอยู่ระเบียงบ้านบ้างหลังคาบ้าง

กว่าจะพายไปถึงที่บ้านก็ชั่วโมงกว่าๆครับ พอถึงที่บ้านน่ะครับ บ้านผมมีสองชั้นครับ ชั้นล่างน้ำเต็มทั้งชั้นครับ พี่ๆเขาเอาเรือเทียบกันสาดหน้าบ้านผมเลยต้องเหยียบกันสาดขึ้นไปบนบ้านครับพร้อมกระเป๋าทะลักทุเลมากครับ เจอแม่นั่งอยู่ดีใจมากครับ ชีวิตผมเจอน้ำท่วมหนัก3-4ครั้งแล้วครับ แม่ดีใจน้ำตาจะไหลครับไม่นึกว่าผมจะเข้ามาบ้านได้เพราะไม่มีใครออกจากบ้านหรือเข้ามาเลยครับแถวนี้ ที่บ้านของกินแทบไม่มีครับดีที่ผมพาของกินจากเชียงใหม่มาประทังไว้ได้ส่วนหนึ่ง ความเป็นอยู่ลำบากบางครับ กว่าน้ำจะลดหมดก็3-4วันครับ ผมเบื่อเวลาล้างบ้านครับต้องเรียกน้องมาจาก กรุงเทพ มาช่วยล้างบ้านครับ ผมนั่งวิดน้ำล้างบ้านจนหมดแรงจริงๆ ผมเล่าข้ามไปเลยน่ะครับ เมื่อมาดูระดับน้ำที่เพิ่มสูงจากปี2543 แล้ว กับตามที่หลวงปู่ท่านได้บอกว่ามันจะสูงกว่าปี43อีกเท่าไหร่แล้วนั้น มันตรงตามที่ท่านพูดไว้ไม่มีผิดเลยครับ ผมยังจำภาพที่ท่านได้บอกกล่าวตักเตือนผมไม่ลืมครับ

 

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ auminter
คุณtng55555 เคยนิมิตเห็นหลวงปู่แหวนบ้างมัยคะ

.................................................................

ผมขอต่อจากเรื่องนี้ครับ .... เรื่องนิมิตรผมเห็นท่านหลายครั้งด้วยกันครับ ช่วงแรกที่ผมเห็นหรือสัมผัสถึงท่าน ท่านยิ้มครับ เสียงท่านแหบๆๆเหมือนอยู่ในลำคอครับ โดยปกตินิมิตรเห็นท่านองค์เดียวครับ แต่หลังๆๆมาที่ผมเห็นลอยอยู่บนอากาศเห็นเป็นท่านนั่งแต่ละองค์เป็นชั้นๆๆมีหลายองค์เรียงกันครับเต็มฟ้าไปหมดครับ ผมอาจจะนึกเอาเองน่ะครับไม่ต้องเชื่อผม ....ท่านเคยเห็นคนตัวใหญ่ๆๆไหมครับผมก็เห็นเหมือนกันครับมากัน2-3คน ตัวใหญ่จังครับ ตัวผมเองนึกเอาเองว่าคงเป็นคนสมัยเมื่อนานมาแล้วครับ ช่วงที่ผมนำรูปปหล่อครูบาเจ้าศรีวิชัยมาผมก็เห็นนิมิตรท่านด้วยและที่ผมเล่าไปข้างต้น ยังไม่ค่อยได้เล่าถึงครูบาเจ้าศรีวิชัยมากครับ ผมก็นิมิตรเห็นท่านเช่นกันครับ จริงๆมีอีกเยอะเดี๋ยวค่อยมาเล่าให้ท่านฟังครับ เคยถามท่านเรื่องพญานาคด้วยครับเพราะผมสงสัยครับ....วันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ

 

วันนี้ผมขออนุญาตินำเรื่อง ครูบาเจ้าศรีวิชัย มาเล่าบ้างส่วนน่ะครับ ..... ครูบาเจ้าศรีวิชัยเป็นนามที่ผมเรียก กราบไหว้กล่าวถึงท่านเสมอ บางครั้งกระผมเรียกท่านว่าครูบาเจ้าศีลธรรมครับ มีเรื่องราวเกี่ยวกับท่านข้างต้นผมได้กล่าวไว้หากท่านได้อ่านกัน ไม่รู้ว่าทำไมเวลาอ่านเรื่องราวของท่านแล้วผมน้ำตาไหลแทบทุกครั้ง ผมสงสารท่านและลูกศิษย์ท่านครูบาเจ้าขาวปีมีเหตุเกิดคล้ายๆกัน ช่วงที่ผมนำท่านมาบูชาที่บ้านผมนั้น ถือฤกษ์ขึ้นวันอังคารเวลาเก้าโมงครับ เป็นเวลานมัสการอันเชิญท่านมาประทับและประดิษฐ์สถานที่บ้านกระผม เพื่อคุ้มครองตัวกระผมและครอบครัวครับ ผมบูชาท่านและสวดมนต์ของท่านอยู่ทุกวันครับ มีอยู่วันหนึ่งนั้นผมได้นิมิตรเห็นท่านมา....... ผมง่วงแล้วค่อยมาเล่าใหม่น่ะครับ

 

มาต่อเรื่องครูบาเจ้าศรีวิชัยครับ.... เมื่อผมได้นำท่านมากราบไหว้บูชาที่บ้านแล้ว ด้วยความเคารพเป็นอย่างยิ่ง ก็ได้ระลึกถึงท่านเสมอ ครับ แล้ววันหนึ่งผมได้นิมิตรเห็นหลวงปู่แหวน ท่านมาก่อนครับ มาพร้อมกับเณรน้อยหลายองค์ครับ มาหาผมครับ จากนั้นก็เดินหายไปไม่นานนัก กระผมเห็นครูบาเจ้าศรีวิชัย องค์ท่านเป็นสีทองทั้งองค์ครับ องค์ใหญ่เท่าฟ้า ท่านเดินอยู่ครับหันมามองที่ตัวกระผม ภาพตอนนั้นผมยังจำติดตาอยู่ทุกวันนี้ ทุกครั้งที่กราบขอให้ท่านปกป้อง ค้ำจุน ตัวข้าพเจ้าและครอบครัว ขอให้มีความสุขเท่านั้นครับ หลังๆๆมาจิตผมทราบเอาเองว่าท่านทราบแล้วว่าผมระลึกถึงท่าน ท่านคงคุ้มครองผมบ้าง องค์ท่านเป็นสีทองเหมือนพระพุทธรูปทองคำทองตัวองค์เลยครับ ผมเห็นองค์ใหญ่เท่าฟ้าเลยครับ ตอนมองท่านผมต้องเงยหน้ามองครับ ยิ้มที่ท่านมองมา เมตตามากจริงๆ ผมจำภาพติดตาเลยครับ.....วันนี้พอแค่นี้ก่อนน่ะครับ

 

อัฐิธาตุครูบาเจ้าศรีวิชัย และหลวงปู่แหวน สุจิณโณ

 

ขอบคุณครับ คุณ chakapong ที่นำรูปพระธาตุของครูบาเจ้าศรีวิชัยและ หลวงปู่แหวน มาให้ได้ชมกันครับ . ปู่ผมท่านได้เมตตามอบพระโลหิตธาตุ มาให้ผมบูชา ผมใส่พระอบวางไว้บูชาที่หิ้งพระครับ หากมีโอกาสผมจะนำรูปมาลงให้ดูครับ

 

วันนี้เป็นพระวนเวียนมาอีกวันหนึ่งครับ ขอให้ทุกท่านเจริญภาวนาในธรรม รู้แจ้งในธรรมมะ
ขัดเกลากิเลสให้ค่อยๆๆหมดสิ้นหายไปจากใจ ให้จิตใจสะอาดบริสุทธิ์ครับ ผมก็พยายามทำอยู่เช่นกัน

ขอกราบนมัสการพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยะสงฆ์ เทพเทวดา ครูบาอาจารย์

(นะโม3จบ)

พุทธะ แสงธรรม
พุทธะ แสงทอง
พุทธะ แสงสว่าง

(บทสวดนี้ครูบาอาจารย์กระผมให้มาครับ ผมสวดอยู่ทุกวัน)

 

ชีวิตนี้โชคดีที่เกิดมาเป็นมนุษย์ และหากเข้าถึงพุทโธ ธัมโม สังโฆ และเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ด้วยแล้ว รู้ว่าชีวิตที่เหลือมีค่ายิ่งนัก ทำแต่ความดี งดความชั่วทั้งปวง ทำความเพียร บารมี ขัดเกลาอบรมจิตใจให้ผ่องใส ปราศจากกิเลส รู้แจ้งในธรรมะของพระพุทธเจ้า และถ้าหากว่าเข้าถึงพระนิพพานได้จะประเสริฐที่สุด เกจิอาจารย์ที่ท่านเป็นผู้รู้แจ้ง ไม่ว่าท่านจะได้อภิญญาต่างๆ ล้วนต้องอบรมบ่มจิตใจตัวเองอย่างที่สุด กิเลสต่างๆๆลดลงถอยลงจนหมดสิ้นแล้ว ล้วนเกิดกับตัวท่านเองก่อน แล้วจึงแผ่ได้ถึงผู้อื่นได้ ทุกอย่างล้วนกับมามองเข้าไปถึงข้างในจิตใจ ใจตัวเดียวสำคัญที่สุด เราควรทำความเพียร ไม่ว่าจะเป็น ทาน ศีล สมาธิ ภาวนา ให้ถูกต้อง ใช้ปัญญาพิจารณาว่าดีไหมถูกต้องหรือเปล่า ทุกสิ่งเมื่อมีการเกิดขึ้น ก็ต้องมีเสื่อมไป ทุกวันนี้เราไปยึดมั่นถือเอาไว้ ว่า นี้ของของเรา นี้ตัวของเรา เราต้องดีกว่าคนอื่น เมื่อเราปล่อยวางทุกอย่างมันก็เบา ราคะความรักและความกำหนัดในระหว่างเพศอย่าได้มีในจิตใจของเรา โลภะ ความโลภ กอบโกยทรัพย์สมบัติมากจนเกินไปอย่าได้มีในจิตใจของเรา โทสะ ไฟร้ายที่เผ่าจิตใจ ให้ร้อนรุม เคียดแค้นชิง พยาบาท จองเวร อย่าได้มีในจิตใจของเรา เราจะให้อภัยเสมอ โมหะ ความหลง หลงในรูปก็ดี หลงในกลิ่น หลงในเสียง หลงในการสัมผัส หลงในการดื่มกิน
หลงในความคิด อย่าได้มีในจิตใจของเรา เราจะไม่เมาในร่างกายตนเองและเราจะไม่เมาในร่างกายของคนอื่น เราจะไม่เข้าไปยุ่งกับจริตของผู้อื่น เราจะรักษาศีล5ขั้นต่ำ กรรมถบ10 จรณะ15 อิทธิบาท4และมหาสติปัฎฐานสี่ มีความเครารพในพระพุทธ พระธรรม พระอริยะสงฆ์ และครูบาอาจารย์เสมอ เราจะตั้งอยู่ในพรหมวิหาร4ตลอดเวลา เมตตา ความรัก รักผู้อื่นและสัตว์อื่นเหมือนรักตัวเอง กรุณา ความสงสาร เมื่อเห็นผู้หนึ่งผู้ใดหรือสัตว์หนึ่งสัตว์ใดตกอยู่ในบ่วงทุกข์หากเราช่วยเหลือได้เราจะพลอยช่วยเหลือ มุทิตา จิตอ่อนโยน เมื่อเห็นใครได้ดีพลอยยินดีด้วยไม่อิจฉาริษยา อุเบกขา วางเฉย เมื่อช่วยเหลืออะไรไม่ได้ให้มันเป็นไปตามกฎของกรรมเราจะนิ่งวางเฉยซะ เราจะไม่ลืมความตาย เมื่อความตายเข้ามาถึง ตั้งตนอยู่ในความไม่ประมาท ขอมีพระนิพพานเป็นอารมณ์ หากตอนนี้เราได้ตายลงไปแม้แต่รูปพระ สร้อยพระก็ดีที่อยู่ตรงหน้าเราที่เรากราบไหว้ทุกวันเราก็นำไปไม่ได้ ไม่ควรยึดมั่นถือมั่นใดๆ อยากทำความดีให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เราโชคดีที่เกิดมาเป็นมนุษย์มีโอกาสบำเพ็ญเพียร ทำความดีได้มาก และความปรารถนาสุดท้ายของเราคือพระนิพพาน ชีวิตมีทั้งสุขและทุกข์ ขันธ์5เป็นอนิจจัง ไม่เที่ยง ไม่ควรยึดถือเป็นตัวตน ควรมีสติ สมาธิ ปัญญา ระลึกรู้อยู่เสมอว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ดีหรือชั่ว หายใจเข้ารู้(พุท) หายใจออกรู้(โธ) กราบนมัสการพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ พระปัจเจกพุทธเจ้าทุกพระองค์ พระอรหันต์ทุกพระองค์ มหาเทพมหาเทวาทุกพระองค์ รวมทั้งครูบาอาจารย์ของข้าพเจ้า ด้วยความเคารพอย่างสูงสุด

 

ผมขอเล่าประสบการณ์ของผมเรื่องจิตกับกายของผมสักเล็กน้อยครับ. เรื่องมันก็นานมาแล้วครับ7-8ปีก่อนครับ เมื่อจิตใจสงบนิ่ง ตอนนั้นผมทำสมาธิจิต อยู่ในห้องมืดสนิท เงียบสงัดมากๆ ผมนอนบนเตียงตัวหนึ่ง จิตนิ่งมาก เมื่อผมรู้สึกตัว ผมมองเห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียงนั้น ในความมืดนั้นผมเองมองเห็นตัวเองนอนและใส่เสื้อผ้าชัดเจน ผมเดินเข้าไปมองตัวเองที่นอนอยู่ไม่ขยับ ผมเดินไปมาไปมาในห้องนั้นสักพัก ตอนแรกผมก็คิดว่าจิตต้องออกมาจากร่างกายแน่ทำไงดี พยายามเข้าไปนอนที่ร่างกายเดิม สักพักก็ตื่นขึ้นมา ไม่ทราบว่าเป็นไปได้อย่างไร ยังงงตัวเองอยู่เลย. ไม่เคยบอกใครมาก่อนเลยครับมาเล่าให้เพื่อนๆในเวปฟัง....และก็มีครั้งต่อมา อาจจะเป็นฝันไปน่ะครับอย่าได้เชื่อผม... เมื่อจิตของตัวผมเองนิ่ง ชีวิตผมจิตที่เคยนิ่งจนถึงที่สุดมีอยู่นับครั้งได้ครับ เมื่อใจผมหรือจิตผมนิ่ง ดิ่งลึก ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงจิตผมนิ่งที่สุด ตัวกระผมลอยขึ้นมาครับจากเตียงนอน ลอยไปที่กำแพงอีกฝังของห้องผมปลายเท้าไปสัมผัสกับกำแพงเมื่อแตะถูกกำแพงแล้วลอยกลับมาที่เดิมที่ลอยขึ้นมาแล้วค่อยๆๆลอยกับไปที่เตียงนอน จะว่าผมฝันไปก็ไม่น่าจะใช่ครับผมมีสติตลอดเวลาที่ตัวลอยขึ้นมา เมื่อตัวของผมสัมผัสเตียงผมก็ลืมตาขึ้นมาครับ เพิ่งผ่านมาเมื่อไม่นานครับ ตัวผมเองยังปฏิบัติไม่เต็มที่แบบเคร่งครัด หรือยังไม่มี ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา ในการปฎิบัติธรรมมากนักยังไม่ดีพอ ยังมีความเกียจคร้านในตนเองยังต้องฝึกปฎิบัติ ให้มีสติ สมาธิ ภาวนา และรู้ในธรรมะของพระพุทธเจ้า อีกมาก....เดี๋ยวค่อยมาเล่าให้ฟังใหม่ครับดึกแล้ว