ได้ไปเจอ "ซัน" ผู้มีญาณทิพย์

ธรรมดานะ แม้กระทั่งด่านสุดท้าย ก็งก จิต เอาไว้ทั้งนั้นแหละ

แต่ด่านสุดท้ายนี้ยากหน่อย เพราะมันยิ้มกันอยู่สองตัว หนึ่งคือ
จิตยิ้ม (ทีหวงเอาไว้นะ ยังไม่กล้า) กับอีกตัวคือ ว่างๆ (อวิชชา)
นี่กล่าวตรงปริยัตินะ ไม่ได้เกินจริง ตัวสุดท้ายมันคืออะไร ก็อวิชชา
ใช่ไหม นั้นแหละ ว่างๆ

จิตยิ้ม + ว่าง มันก็ไม่เห็น มองไม่เห็นอาสวะ กว่าจะแหวกออกได้

ก็ไม่รู้ตรงไหนนะ แต่บางคน สงสัย ว่าจะหายไป จะเอาไว้ ไม่กล้าทิ้ง

กลัวไม่ดี .....! ก็พยายามทำนะ ทำให้ว่างอยู่อย่างนั้น เหมือน
พระอานนท์ ท่านก็เร่งภาวนา พระพุทธเจ้าก็แสดงธรรมสอนพระ
อานนท์อย่างเอ็นดู รู้ว่าสุดท้ายพระอานนท์จะมาติดตัวนี้ กลัวไม่ดี
กลัวพาด ก็พยายามเพ่งเอาไว้ พยายามทำฌาณเอาไว้ ก็ไม่พ้นซะ
ที

พอวางลงเท่านั้นแหละ จิต โป๊ะเช๊ะ เจอทางสายกลาง

 

สมาธิ คือ การรู้ สภาวะจิต ของตนเอง เเต่ คี่คี๊ ไม่มั้นใจอะไรเลย

ไม่แน่ใจ ว่า ดีหรือ ไม่ดี

ไม่แน่ใจว่าถูกหรือ ไม่ถูก

เพราะ จิต สั่น ใช้ความรู้จากความจำ ไม่ใช่ ปัญญา ของตนเอง

 

ขี้เกียจพูด แต่ขอซะหน่อย

ความว่างนะ ที่รับได้ คือ ว่าง ในไม่ว่าง คือ เห็นการเกิดดับอยู่ เห็นว่า ปรุง อยู่ แต่ไม่ ปรุงเพิ่ม

ว่างอีกอย่างที่รับ ไม่ได้ คือ ความว่าง ที่ไม่รู้ ไม่เห็น มัน อือ ๆ

มั่วมาตอบบ้าง อิอิ

 

ผมเลยครับคุณจร ไม่ต้องหาที่ไหนเลย

 

ยิ่งพูดยิ่งถูกเลย เนี่ยตะเองดูซิ ยังมีคนมาถามธรรมมะอะไรเนี่ยกับเราอยู่เลย มาถามเราทำไมเน้อะ เรายิ่งพูดยิ่งวกวนนะเนี่ย

 

จริงๆแล้ว ตัวเอง เพียงแต่กำลังเทียบเคียง สิ่งที่เคยเรียนมา

กับสิ่งที่ตนเองเป็น ดังนั้น จึงไม่เข้าใจว่าตนเองรู้สึกอะไร

แต่เอาความคิดของตัวเอง ไปเทียบเคียงกับประสบการณ์ครูบาอาจารย์

ท้ายที่สุดตนเอง ก็หายไป ไม่ใช่ ขจร, คีคี๊ หรือ ตัวเอง

แต่ อยากเลียนแบบ พระอาจารย์

เราเป็น ยังไง ก็ เข้าใจ อย่างที่ ตนเอง เป็นคะ

 

จิตไม่เคย หลอกตัวเอง เพียงตัวเอง โกหก ความรู้สึก โดยที่เราไม่รู้ตัว

จิต ซ้อน จิต เช่น พวกชอบทำบุญ เยอะๆ เอาหน้า แต่ แท้ๆจริงเสียดายเงิน

แต่ที่ทำ เพราะ เชื่อว่า จะได้ บุญเยอะๆ

แต่การทำบุญ ไม่ได้ ขึ้นอยู่กับ จำนวนเงินและวาระ

แต่ ขึ้นอยู่กับความเต็มใจในการสละ

 

ขอทราบเบอร์ของน้องซันด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ

 

เอาที่เราเข้าใจ แต่เราต้องรู้ว่ามันคือ เรา

รู้ให้มั่นใจ วาระชอบอะไร รักอะไร เกลียดอะไร

อย่าเทียบกับใคร จำง่ายๆ ว่าเราทำเเล้ว ไม่ทุกข์ เเละ ไม่สุข นั้นละพอ

 

มันเข้าใจน่ะครับ มันเลยเห็นด้วยวิชชา ไม่ใช่อวิชชา โทษทีภาษาแขกออก

มันรู้ได้นะครับ แต่มันไม่ได้หลงไปกับมัน รูมันและเข้าใจมันเค้าเรียกรู้โลกอย่างแจ่มแจ้งไง

ถ้ายังละไม่ได้ก็ให้หลงได้นิด นิดนะครับ ได้นะครับไม่ห้าม ถ้าไม่ปล่อยให้หลงบ้างมันจะไม่ธรรมชาติ จะเห็นความดิ้นรน ดึงดัน มันจะไม่เจอสภาพกลาง

แต่พอธรรมชาติหรือสภาวะมันไหลไปถึง มันจะถึงเองเห็นเอง

แต่มีข้อแม้นะครับ ไม่ใช่ไหลอย่างไรก็ได้ มันมีขอบเขตอยู่ คือไหลอยู่ในศีล และให้รู้ประกอบเสมอว่าประโยชน์หรือมิใช่ประโยชน์ สุขหรือทุกข์ กุศลหรืออกุศล สวรรค์หรือนิพ... เกือบหลุดพูดคำนี้ออกไป กลัวแสลงครับ

ยังไม่ถูกใช่ไหมครับ ว่าแล้ว ถ้ามีอันถูกกว่าแล้วผมอาจเอามาบอกทีหลังนะครับ มั่วพอแล้ว

 

สติ คือ สิ่งพึ่งมี

สมาธิ คือ สิ่งที่ต้องสร้าง

ทั้งสองอย่างจะต้อง สร้างสมาธิ ควบคู่ กับ สติ เสมอ

ถึงจะ ก่อเกิดเป็น ปัญญาญาณ คะ

เช่น การมีสมาธิ ในการอ่านหนังสือ ด้วย สติ จะทำให้เข้าใจ

หากขาด สมาธิ เรื่องราวจะไม่ ปะติดปะต่อ

หากขาด สติ เราจะไม่รับรู้ เรื่องราว

 

อันนี้ต้องระดับอาจารย์แล้วครับคุณจร ผมไม่ไหว หรือท่านเฉลยเลยก็ได้ครับ รอผม ผมคงต้องกลับไปทบทวนความรู้อีกนาน กว่าจะได้คำตอบน่ะครับ

 

สงสัยพักนี้ ผมจะติดสมาธิ จิตไม่แตกออกวิปัสสนาเลย
มันจ้าอยู่ พิจารณาอะไรไม่เห็น เหตุ เห็นผลอะไร เห็นปั๊บดับลง
อะไรเกิดปั๊บดับลง

วันก่อน เดินๆ อยู่ จำอะไรไ่ม่ได้ มันดับไป มันขาดสัญญาต่อกันไปดื้อๆ ซะอย่างนั้น ต้องกำหนดรู้ขึ้นมา มันถึงนึกออก
สงสัย ถ้าจะเพี้ยนไปแล้วมั้งผม

 

เป็นธรรมดา คะ เพราะว่า เรามี สติ อยู่กับปัจจุบัน

เเล้วเราก็ วาง สันโดษ ก็ จำอะไร ไม่ค่อยได้ จริงๆ ไม่ได้พูดเล่น

แต่ว่า แก้ปัญหา เฉพาะหน้าเก่ง มาก จำไม่เก่ง รู้อย่างเดียว

อ่ะ...ว่างต่อ ของจริง

 

ผมถามหน่อยสิ
สมมุติว่าเราอยู่ว่างๆ มีสติ สมาธีกำลังดี ไม่รู้จะทำอะไร เราไปดึงเรื่องเก่าๆ ในอดีตที่ผ่านมาแล้วมา rerun ในใจเราตั้งแต่ต้นจนจบ เพื่อให้เห็นเวทนาเกิดดับ ผลที่ได้มันจะเหมือนกับที่เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดหรือเปล่า?

 

ทำอะไร มันก็ ว่าง ลงซะอย่างนั้น

พอไม่ ว่าง ก็ไปทำอีกเนอะ กลัวไม่มีกำลัง

อันนี้พูดได้ เพราะอย่างไรก็ชี้ไม่ถูก ชี้ไม่ถูก ก็ไม่ผิด

ได้แต่นั่งดู ทำอะไรก็ไม่ได้ทั้งนั้น

 

อ้อ เป็นไปได้ครับ

อ.ขันธ์ต้องหันไปรักสันโดษ(ในผล)

 

ใช่คะ เหตุการณ์ ก็เหมือนกับเราได้เจอจริงๆ

เพราะว่า ความคิด หรือ จิต ไม่รู้ว่า จริงหรือ หลอก

ดังนั้น เมื่อ เอาเรื่องอะไรมาคิด จิตของเราอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริงคะ

 

ดึงเอง เพราะเห็นว่าเราดึง หรือ ไปปรุงปัจจัยเพื่อน้อมให้ดึง

ถ้าแบบนี้ไม่ได้ ใจจะติดว่า บังคับได้ ก็จะเป็นแบบคนบางคนที่
งงกับสมาธิ

ถ้าเรื่องหนหลังอยู่มันเกิดขึ้นเอง แบบนี้ แจ่มกว่าครับ เราจะรู้ชัด

โดยการเป็นไปเอง ปราศจากเจตนา หรือ ที่เรียกว่า กรรม

 

ใช่คะ มันทำอะไร ไม่ได้เเล้วละคะ

มันกลวงแล้ว จิตมันว่าง มันไม่รู้สึก อะไร มันดู มันรู้อย่างเดียว

อจ. ขันธ์ อ่ะ กลวงแล้ว ไม่ยึดติด

แต่จะเห็น การเกิดดับ ของจิตภายในร่างกายเป็นว่าเล่น

แบบที่สันโดษ เป็นๆ นั้นละ รู้วาระจิตตนเอง รุ้ทัน