เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

วันออกพรรษาเป็นวันสดชื่นแจ่มใสในหัวใจชาวพุทธทั่วโลก เรายินดีชื่นบานแต่อย่าลืมส่งแรงใจไปช่วยชาวพุทธอีกมหาศาลบนเกาะญี่ปุ่นที่กำลังผจญมหาพายุใต้ฝุ่นลูกยักษ์ใหญ่ "ฮากิบิส"อันรุนแรงร้ายกาจที่สุดในรอบ60ปี ตอนนี้ตายหลายคน บาดเจ็บมาก และบ้านเรือนพินาศทลายราบนับไม่ถ้วน น้ำท่วมหนักเป็นเมืองๆ แถมซ้ำด้วยแผ่นดินไหว

ไม่มีชนชาติใดในเอเซียเจอมหาวาตภัย อุทกภัย แผ่นดินไหว มากเท่าญี่ปุ่น ชนชาตินี้จึงทรหดล้มแล้วลุกขึ้นผงาดครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่เคยโอดครวญร้องแรกแหกกะเฌอขอความช่วยเหลือจากรัฐบาลเหมือนเด็กมารยาอย่างบางประเทศ

ญี่ปุ่นจึงเป็นชาติที่แข็งแกร่ง แม้อดีตจะสร้างความเจ็บปวดให้เพื่อนร่วมทวีปไปทั่วเอเซีย แต่นั่นเป็นการตัดสินใจของผู้ใหญ่ที่กุมอำนาจเพียงไม่กี่คน แต่คนญี่ปุ่นส่วนใหญ่ มีน้ำใจ มีมารยาท มีวินัย ช่วยตัวเองสุดฤทธิ์สุดเดช ก่อนที่จะร้องขอความช่วยเหลือจากใคร ส่วนดีเหล่านี้ เราต้องนำมาใช้เป็นเยี่ยง อย่าเอาแต่แหกปากร้องขอความช่วยเหลือจนเคยตัว จนเป็น"ช่องว่าง"ให้นักการเมืองที่คุยว่าเป็นคลื่นลูกใหม่ แต่จิตใจโสมมน้ำเน่าที่สุดเอามาเป็นช่องว่าง ด่าประเทศตัวเอง ซ้ำเติมแผ่นดินเกิดตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า

เห็นไอ้นักการเมืองหนักแผ่นดิน ชักน้ำเข้าลึก ชักศึกเข้าบ้านพวกนี้ หากเป็นสมัยโบราณ ตระกูลมันต้องถูกประหาร7ชั่วโคตร หนักแผ่นดินไม่พอ ยังคิด"แยกแผ่นดิน"อีกด้วย

 

เฮ้อ...ออกพรรษาแล้วหรือนี่ กลุ้มใจยังเปียแชร์ไม่ได้สักมือ-ฮ่า


นั่งจิ้มหน้าจอ นังหนูนิลมาสลบอยู่ข้างๆ
เก็บภาพสดๆร้อนๆมาฝากซะเลย

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!
=================
ความเดิม...พับผ่าเถอะ...เสียงตระหนกแบบนี้ของลุงพรานไม่ค่อยได้ยินบ่อยนัก ทำพวกเราเบรคพรืดพร้อมกันทั้งแถว!!!
------------------------------

ทางโค้งลาดลงเล็กน้อยเบื้องหน้า ถูกขวางไว้ด้วยไม้ใหญ่มหึมา โค่นถอนรากถอนโคนจากด้านบน มันกระหน่ำฟาดทลายลงมาเหมือนหน้าผาถล่ม ช่องทางไปต่อขาดไม่เหลือ

ไม้ใหญ่เกินกว่า 3 คนโอบขาดพาดอยู่อย่างนั้นนานกี่ปี เราไม่สนใจใคร่รู้ รู้แต่ว่าความรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนเทวดาแกล้งปล่อยเกาะ กลับมาหลอนอีกครั้ง!

ลุงพรานคุยกับมะไม่กี่คำ มอญหนุ่มโอบลำต้นนำลำตัวแข็งแกร่งกระดืบขึ้นไปสำรวจมองลู่ทางเบื้องหน้า ชะเง้อดูจนทั่วก็ไถลลงมา

"กองหินสูง ช่องว่างพอกระโดดข้าม"...ลุงเฒ่ารวบรวมคำพูดอธิบายให้ใจชื้น ผมเบียดร่างโย่งเข้าไปสำรวจเอง ทางสายมรณะเลียบริมเหวขาดไปสัก 4-5 ก้าว กระโดดไปฟากโน้นไม่ยาก ยกเว้นอาจารย์เลิศ คุณชาติ

หลักสูตรทรหดในค่ายฝึกไม่ลำบากสำหรับชายฉกรรจ์อย่างผมกับชาวคณะ แม้ลุงพรานก็ไม่น่าห่วง สาวงามหนึ่งเดียวในหมู่ชาย ก็ฝ่าด่านอันตรายจนทางขาดเหวลึกเป็นแค่ข้อสอบย่อยข้อหนึ่ง

ผมหันรีหันขวางหาตัวช่วย..."ดวง..ขอเปลอาจารย์"

เถาวัลย์มัดเปลทุกมุมเหมือนเชือกเหนียวถูกแกะออก ผมบอกมะกับบักสมช่วยเอามีดหัวตัดสับลำต้นไม้ใหญ่ให้เป็นร่องวางตีน พอเป็นที่จับปีนขึ้นไปยืนมั่น ช่วงลาดเอียงต้นไม้ก็บากเป็นร่องเพื่อยันขาไม่ให้ไถลร่วงลงหุบเหว

ทุกอย่างเกิดฉับพลันโดยสัญชาติญาณเฉพาะหน้า ไม่มีหลักสูตรบทไหนสอน...วิชาเอาตัวรอดเป็นยอดดี ที่ท่านบรมครูกวี "สุนทรภู่" รจนา

โชคดีเถาวัลย์ที่นำมาถักเป็นเปลและมัดทุกเส้น เอามาต่อรวมกันด้วยเงื่อนมีความยาวเพียงพอ ผมผูกตัวอาจารย์เข้าเงื่อนเก้าอี้ ใช้อีกสายผูกติดกับกิ่งไม้ใหญ่ที่ยื่นรุงรัง อีกเส้นที่ติดกับเงื่อนเก้าอี้ผมปล่อยว่าง รอให้ตัวเองกับมะกระโดดไปฝั่งตรงข้าม แล้วผูกกับตัวด้วยเงื่อนตะกรุดเบ็ด ยืนเป็นหลักเพื่อลากอาจารย์จากที่ต่ำขึ้นมาบนที่สูงกว่า ตลอดเวลาผมให้คุณเทพกับบักสมดูวิธีผูกเงื่อนอย่าพลาด ถ้าข้ามไปแล้วถอดเงื่อนเหวี่ยงกลับมาผูกคนอื่น จะได้เป็นเงื่อนเดียวกัน

มอญหนุ่มสะพายอุปกรณ์จำเป็น กระโดดละลิ่วตัวปลิวข้ามคนแรก ผมถีบตัวจากต้นไม้ทะยานตามเป็นคนที่สอง มีอุปกรณ์ชาวคณะไปเกือบครบถ้วน จากนั้นก็สั่งให้ทุกคนนำสัมภาระที่เหลือทั้งหมดผูกด้วยเงื่อน มอญหนุ่มกับผม สาวข้ามมาอย่างระวัง ทุกอย่างอยู่ในความควบคุม

โยนเถาวัลย์กลับไป ผูกเงื่อนเก้าอี้ช่วยชีวิตกับอาจารย์เลิศ ปล่อยร่างแขวนต่องแต่งฝั่งโน้นชั่วครู่ รออาจารย์บอกพร้อมคุณเทพก็ปลดเงื่อนเส้นที่สอง ส่งร่างลอยข้ามฟากมากระแทกผนังทางขาดฝั่งตรงข้ามเบา ๆ ผมกับมอญหนุ่มช่วยกันสาวขึ้นมาง่ายดาย รวมทั้งคุณชาติรายถัดมา

สาวงามยืนกรานกระโดดข้ามด้วยตัวเอง แต่ผูกร่างไว้ด้วยเงื่อนกันเหนียว เธอร้องฮึ่บ.. ถีบเท้ากระโจนลิ่วเข้าหาอ้อมแขนที่รอรับ กลิ่นกายที่จำได้ทุกพื้นผิวบนเรือนร่างสัมผัสแตะจมูก เธอโอบตัวผมแน่นทำให้เซถอยหลังเล็กน้อย เจ้ามะเอามือยันไม่ให้หงาย ผมรีบปล่อยอ้อมกอดส่งเธอคืนคุณชาติ ก้มหน้าก้มตาเจียมกาย เตรียมช่วยคนอื่นต่อ

"ขอบคุณค่ะ"...เธอร้องเสียงไม่ดังมากขณะยืนคู่กับคู่หมั้นด้านหลัง เจ้าดวงกับคุณเทพผ่านได้ไม่ใจหายใจคว่ำ ขอบเหวนรกเหนือตะนาวศรี ยังไม่ใช่เส้นทางเที่ยวสุดท้าย เราตีตั๋วมัจจุราชขอเดินทางต่อ หลังพักจิบน้ำผ่อนคลายกล้ามเนื้อเขม็งเกร็ง อารมณ์เขม็งเกลียว ขบวนเดนตายก็เคลื่อนพล

ทางเดินลาดลง แผ่นดินกว้างขึ้น เทือกเขาอันยิ่งใหญ่สลับซับซ้อนนำผืนดินเข้าเชื่อมกับผืนป่า มฤตยูคุกคามถอยห่างอย่างผิดหวัง พวกเรานั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่รกครึ้มใบบังดังราวอยู่ในห้วงมนต์สนธยาทั้งที่เป็นยามเช้า

ไกลไปทางซ้ายมือคือธารน้ำแสนงดงาม ที่กำลังรวมตัวจากเส้นน้ำเล็กสายน้ำน้อย ผนึกร่างเป็นมวลน้ำใหญ่และมหาศาล มันไหลโค้งเข้าหาห้วงน้ำด้านล่างถ้าเรานับจากตรงนี้มันคือน้ำตกชั้นสูงสุดชั้นแรก สายคงคาทิ้งตัวโครมครืน พลังธรรมชาติบริสุทธิ์กระแทกโขดหินผาเบื้องล่างที่เรามองไม่เห็น ได้ยินแต่เสียงทรงพลังถนัดหู

"กินอาหารเช้ากันเถอะ"...คุณเทพเอ่ยตรงกับใจทุกคน เนื้อกวางอิ่มท้องแต่พลังงานมหาศาลบดขยี้เป็นกากหมดสิ้นตั้งแต่ข้ามธารน้ำกับเลียบห้วงเหว

ควันไฟปริศนาจางหาย ไม่เห็นจากตรงนี้ด้วยความทึบของป่า คิดเอาเองเข้าข้างง่าย ๆ ว่า เรามองไม่เห็นควัน พวกนั้นก็ไม่เห็นควันที่เราก่อเหมือนกัน

"อีกไกลมั้ยลุง?" คุณเทพถามเบา ๆ ชวนลุงพรานคุย

"กินแล้วเดิน ไม่เกินหมากแหลก"...พรานเฒ่าคาดคะเนด้วยวิธีคนบ้านป่า หมากแหลกไม่เกิน 2 ชั่วโมงเหมือนหนทางแม้ว ระยะทางกะหร่าง อย่าวางใจ เผลอ ๆ อาจยาวเป็นเท่าตัว แต่ผมคิดว่าอาจถึงเร็วกว่านั้น

"พ้นหุบผีสิง...เอ่อ มรณะแล้วบ่?"...บักสมหันไปถามอาจารย์ซื่อ ๆ แทนถามลุงพราน เรียกเสียงหัวเราะหึ..หึ..ในวงผ่อนคลายเมื่อจอมขมังเวทย์ทำท่าเลิ่กลั่กอึกอัก...

"ฮ่วย...พ้นตั้งแต่ข้ามน้ำพู้น บักสมเอ้ย"...ลุงพรานตอบด้วยสำนวนเลียนแบบคนที่ราบสูงให้ทุกคนมีรอยยิ้มอีกคำรบเช้านี้ได้หัวเราะ ได้ยิ้มสลับเคร่งเครียดเฉียดตาย ใครไม่อยู่ในสถานการณ์นั้นย่อมนึกไม่ออกว่าอะดรีนาลีนทำงานเส้นเลือดโป่งพองหวิดดันสมองระเบิดขนาดไหน?

เจ้าน้องเล็กยื่นไอ้ห้านัดคืนผม แล้วขอไอ้ปืนโตถือแทน..."พี่ยิงเร็วกว่า"...มันว่าเข้านั่น

อาถรรพ์หุบมรณะผ่านไปหนึ่ง...ด่านห้วงเหวมฤตยูกระเสือกกระสนพ้นเป็นสอง

เหลือห้วงรักเหวลึกที่ยังตามรังควาญจิตใจผมบ้างเป็นระยะ บททดสอบหัวใจชายชาตรียิ่งใหญ่และลำเค็ญที่สุดของชีวิตในการตะกายข้าม!

--------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอนมีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลงทำซ้ำทุกกรณีโดยมิได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด ***

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน วันนี้มามืดมาก ติดภาระกิจดูเจ้าตัวเล็กจนลืมวันลืมคืนว่าวันนี้เป็นวันออกพรรษา ต่อไปก็เป็นกฐินกาลแล้ว อย่าลืมไปทำกันน่ะครับ

 

ใครไปกฐินวัดท่าซุงบ้างครับเจอกันครับแวะไปกินได้ ลองกอง200โล ลูกชิ้นปิ้ง(คุณอาวันวิแวะมากินนะครับ)

 

รำลึกถึงในหลวงรัชกาลที่ 9 ครับ

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
ท่อนแรก
รับปีที่สี่
ห้วงรักเหวลึก

 

รำลึกถึง

 

วันที่ ๑๔ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๖๒ ตรงกับวันจันทร์ แรม ๑ ค่ำ เดือน ๑๑
วันนี้เป็นวันตักบาตรเทโว จะมีพระสงฆ์ออกมาบิณฑบาตปกติน้อยมาก
เตรียมอาหารใส่บาตร 2 ชุด เจอพระ 2 รูปพอดี
โมนาบุญร่วมกันครับ

 

ผมว่าน่าจะเป็นพระท่านเดียวที่ทำเครื่องรางครุฑขึ้นไหมครับ

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับท่าน วันนี้ไปตักบาตรอาหารแห้งท่ามกลางสายฝนมา ขอแบ่งบุญนี้ไห้ทุกท่านด้วยน่ะครับ

 

สวัสดีครับอาจารย์วันวิ แฟนคลับนักขุดฯ ทุกท่าน
อนุโมทนาบุญกับทุกท่านด้วยครับ
ขอให้มีความสุข สมหวัง สมปรารถนา รุ่งเรืองยิ่งๆขึ้นทุกท่านครับ สาธุ

 

ว่าตามท่านบก.เลยครับ ติดมาจากคำว่า"สระโบกขรณี"ส่วนใหญ่แปลว่าสระที่มีบัวหรือสระบัว ก็กล้อมแกล้มไปได้ แต่แปลจริงต้องอย่างท่านบก.ว่า

 

นังหนูนิลเป็นน้องสุดท้องในสี่ตัว เอาแต่ใจมากกว่าเพื่อน นิสัยอิสระแบบแมวตัวจริงไม่ค่อยสุงสิงกับใคร นานๆจะมานอนใกล้สักทีก็เลยอดเก็บภาพไว้ไม่ได้

 

น้องปรายฯกลายเป็นซามูไรพ่อลูกอ่อนในวันหยุด ก็ต้องทำหน้าที่ให้เรียบร้อยอย่าโดนท่านผบ.ตำหนิ อาจโดนตัดเบี้ยเลี้ยง-ฮ่า

วันนี้ก็ไปทำสังฆทานร่วมทอดกฐินตามที่น้องปรายฯแนะนำไม่ตกรถด่วนสายบุญ เดี๋ยวค่อยลงให้สมาชิกทราบ

 

นายปุ่นข้ามฟากจากด้ามขวานสู่แดนลุ่มน้ำสะแกกรังถือเป็นการเดินทางสายบุญที่หนักแน่นมั่นคง แต่ผมคงไปร่วมไม่ไหว วันหยุดไม่อยากกวนลูกน้องมาก อาศัยเลาะๆทำบุญเอาในกรุงกับญาติพี่น้องเพื่ิอนฝูงแถวชานเมืองไม่ไกลมาก กับร่วมบุญที่พระ กับพรรคพวกฝากมาอีกหลายแห่ง

โมทนาบุญกับนายปุ่น ลองกองใต้หวานฉ่ำกินทุกวัน ส่วนลูกชิ้นเด็ด น้ำจิ้มรสเลิศ สักวันจะแวะไปกินถึงร้าน-ฮ่า

 

วาจาหลวงพ่อคูณ กล่าวถึงพระเจ้าอยู่หัวร.9
พ่อหลวงของเรา ต้องนำเข้าพุทธวจนะบทนี้...

## พุทธวจนะในธรรมบท ##
แปลโดย เสฐียรพงษ์ วรรณปก
================

@@"บุรุษอาชาไนย หาได้ยาก เขาไม่เกิดทั่วไป
คนฉลาดเช่นนี้ เกิดในตระกูลใด
ตระกูลนั้นมักเจริญรุ่งเรืองด้วยความสุข"@@

Hard to find is the Man Supreame,
He is not born everywhere,
But where such a wise one is born,
That family thrives happily.

ทุลฺลโภ ปุริสาชญฺโญ,
น โส สพฺพตฺถ ชายติ.
ยตฺถ โส ชายตี ธีโร,
ตํ กุลํ สุขเมธติ.ฯ ๑๙๓ ฯ