เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

จริงครับคุณอาวันวิ. สมัยผมเด็กเจ็บป่วยบ่อยมาก. มีคนบอกให้ไปยกเป็นลูกหลวงพ่อโสธร. เลยอยู่รอดปลอดภัยมาถึงทุกวันนี้ ตอนนี้ก็ไปไหว้ทุกปี ปีไหนไม่ได้ไปจะรู้สึกแปลกๆ

 

ได้เป็นผู้โชคดีแล้ว
ขอบคุณครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...ทิ้งไว้ให้พวกไม่รู้ค่าไม่ได้...คุณชาติอาการปานนักมวยโดนน็อค นับร้อย ไม่ยอมฟื้น!
__________________________________________________

ผมลากร่างไร้สติของเจ้าคนป่าดงดอยทมิฬ เข้ามามัดในคอก เอาใบไม้ยัดปาก เผื่อมันเกิดฟื้นเร็ว จะได้หมดทางแหกปาก

เราถอยออกไปไม่ไกล หลังต้นไม้ใหญ่ถัดจากคอก เอาคุณชาตินอนให้คุณนงปฐมพยาบาล ผ้าขาวม้าสะอาดชุบน้ำกระติกเช็ดหน้า เช็ดเลือด เห็นแผลแล้ว อยู่กลางกระหม่อม โดนหวดเต็มแรง โชคดีหัวไม่แบะสมองไหล

ปืนไรเฟิลผมกระชากลูกเลื่อนดูกระสุน ยังอยู่ดี ในกระเป๋ากางเกงคุณชาติ มีอีกข้างละ 3 นัด ทุกอย่างเริ่มดูดี เข้าที่ เข้าทาง

"เอ้า สมเอาห้านัดไป ลุงถือปืนตัวเอง เอาไอ้ปืนโตมานี่"

ทุกคนจัดแจงกับอาวุธตามที่ผมสั่ง...หน้าสิ่ว หน้าขวาน ผมกลายเป็นแม่ทัพโดยไม่ต้องแต่งตั้ง การรอดจากถ้ำใต้ดินภูนมโต ทะลุไปอีกหลายภูด้วยตัวเอง แถมกลับมาช่วยชาวคณะได้อีก แทบทำทุกคนก้มกราบศิโรราบ แม้แต่ยอดพรานเฒ่าผู้ยิ่งใหญ่แห่งตะนาวฯ ก็ไม่ปริปากออกความเห็นใด ปล่อยผมบัญชาการเต็มที่

"ของพวกเราอยู่ไหน เป้ผ้า กระสุนปืน อาหาร ยา?"...ผมถาม

ลุงพรานชี้ไปทางขวามือของเล้าสัตว์..."น่าเป็นบ้านหัวหน้า เห็นหิ้วไปทางนั้น"

บักสมรีบถ่ายทอดเรื่องราวให้ฟังเร็วปรื๋อยิ่งกว่ารถด่วน ผมให้เล่าฉบับย่อ...

พวกเขาบุกป่าฝ่าดงมาเจอะชาวป่ากลุ่มนี้ 5-6 คน นึกว่าเป็นคนบ้านป่าธรรมดา แค่พวกล่าสัตว์ น่าจะเป็นเป็นมิตร จึงเดินเข้าไปหาเพื่อจะถามไถ่ว่าเห็นคนหนุ่ม-สาว 2 คน ผ่านมาทางนี้หรือไม่?

ที่ไหนได้ เข้าใกล้ตัว ไอ้คนถือหอกก็เอาจี้พุง จี้หน้าอก คุณชาติทำท่าขัดขืน โดนมันตีด้วยด้ามหอกด้านหลัง ร่วงลงกับฟื้น หัวแตก ลุงพรานกับบักสมจำต้องปล่อยให้พวกมันยึดปืน ยึดของคุมตัวมาที่นี่

ตลอดทางมันพูดจากันด้วยภาษาที่ลุงผู้เจนจัดบ้านป่า ก็ยังฟังไม่รู้เรื่อง!

ลุงพรานกับบักสมต้องช่วยกันหิ้วปีกคุณชาติ ลากเท้าระดิน หมดหนทางขัดขืน แต่ภาษาพูดพวกมัน ลุงบอกว่า คล้ายชาวเผ่าผีตองเหลืองผสมขมุ ไม่มีกะหร่างเจือปน

เป็นภาษาชนป่าเผ่าดิบไร้อารยธรรมทุกประการ ไม่เคยพบพานโลกภายนอก เป็นผีตองเหลืองเต็มตัวก็ไม่ใช่ เพราะเผ่าตองเหลืองเร่ร่อน ไม่ก้าวร้าว เป็นขมุก็ไม่เชิง พวกขมุเจริญกว่าที่เห็น

ทุกคนถูกนำมารวมกลางลานเล็กที่ผมเห็น เจ้าคนป่าลักษณะท่าทีเป็นหัวหน้า หยิบปืนลูกซองห้านัดไปดู

มันเอาลูกตาเล็งเข้าไปในลำกล้อง น่าหวาดเสียว ท่าทางเหมือนคนจ้องอัตวินิบาตกรรมตัวเอง สมุนห้อมล้อมสนใจ

มันจับปืนขึ้นชู ทำท่าเหมือนขว้างหอก แล้วหัวเราะลั่นสั่นหัว ทำนองว่า ไม่ใช่หอก...จากนั้นก็เอานิ้วชี้เข้าโกร่งไก

ลุงพรานตกใจ ทำท่ายกมือห้าม แต่ไม่ทัน...

เจ้าห้านัดลั่น เปรี้ยง! เปรี้ยง! 2 นัดที่ผมกับคุณนงได้ยิน

นัดแรกยัดผางเข้าเต็มหน้าอกพวกเดียวกัน ศพที่ผมเห็นนอนอ้าซ่าอยู่กลางลาน มันหงายหลังล้มตึง ไม่ร้องสักแอะ...นัดสองสะบัดสาดไปใส่พวกมันอีก 2-3 คนเจ็บระนาว ปืนเหวี่ยงด้วยแรงระเบิดกระสุน เพราะมันจับมือเดียวหลวม ๆ เอานิ้วเกี่ยวโกร่งไก

นิ้วเจ้าหัวหน้าหักร่องแร่งด้วยอำนาจแรงสะบัด มันร้องโอดโอย ครวญคราง ขว้างปืนทิ้งลงพื้นอย่างหวาดกลัว...!

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

ลูกน้องอีกคน ถลันคว้าปืนลูกซองห้านัด จับฟาดกับพื้นไม่ยั้งจนหัก ปืนอีก 2 กระบอก ถูกโยนทิ้งเหมือนเป็นของเสนียดจัญไร

เจ้าหัวหน้าเอามือกุมนิ้วสั่งทุกคนหิ้วลูกน้องบาดเจ็บไปอีกทาง พร้อมข้าวของอีกพะรุงพะรัง

ทั้ง 3 ถูกพวกมันช่วยกันมัดแน่นหนา จับยัดเล้าสัตว์แอ้งแม้งอย่างที่เห็น!

"เรือนหัวหน้าเป็นไง ทันเห็นกันรึเปล่า?"...เรื่องราวกระจ่างแล้ว แม้เป็นการบอกเล่าคร่าวๆ เร่งด่วนในนาทีวิกฤติ

"กระท่อมเล็ก เราผ่านก่อนตรงมาที่ลาน ไม่ไกล" บักสมแจง

"พวกมันไม่น่าเกิน 20 คนนิ"...ลุงพรานเสริม...เป็นอย่างนั้นจริง ก็เป็นกลุ่มชาวป่าหลุดโลก หลงสำรวจ มีโอกาสสูญสิ้นเผ่าพันธุ์ในไม่ช้า

แต่ตอนนี้พวกมันยังไม่สูญพันธุ์ ยังมีฤทธิ์ เป็นนักล่า อาวุธโบราณครบมือ เผลอ ๆยามหิว กินเนิ้อมนุษย์ก็เป็นได้...ใครจะไปรู้?!

"อาวุธพวกมันแค่หอกอย่างเดียวรึ?"...ผมซักไซ้ให้ครบถ้วน แบบรู้เรา ต้องรู้เขา ตามตำราพิชัยยุทธ ก่อนทำศึกต้องรู้ละเอียด ศึกษาคู่ต่อสู้ให้มากสุด

"มีบางคนถือธนู"...บักสมว่า "แต่ส่วนใหญ่เป็นหอก"

สมองผมทำงานหมุนติ้วเป็นลูกข่าง ด่วนจี๋...ลองคิดด้านร้ายก่อน ให้พวกมันมีไม่ถึง 30 คน เรามีปืน 3 กระบอก ลูกปืนพร้อม พอสู้ได้!

ทว่า...มีบางอย่างทะแม่ง ตะหงิดกวนใจเป็นบ้า!!!

"เดี๋ยว กระท่อมพวกมันทางนั้นมีกี่หลัง" ผมซักพวกเราอีกหน

คราวนี้ลุงพรานกับบักสมสะดุดกึก ฉุกคิดเหมือนกัน...

"มี 2-3 หลังเอง แปลกจังพี่ มันนอนยัดกันเข้าไปหมดได้ไง?"...บักสมรีบตอบ แล้วกึ่งรำพึงถามตัวเองประโยคท้าย

ผมคิดถึงกระต็อบสุดทุเรศโกโรโกโสน่าเวทนาที่ตรวจสอบกับแม่เสือสาวข้างกาย สมองจุดประกาย...

"ใช่แล้ว ที่นี่เป็นที่พักเวลาพวกมันออกล่า ไม่มีสัตว์เลี้ยง เด็ก ผู้หญิง...เป็นสถานีชั่วคราว หมู่บ้านจริงต้องอยู่ลึกไปอีก"

จิ๊กซอว์ทุกตัวถูกต่อสมบูรณ์...ผมมั่นใจ!!!

เราพลัดหลงเข้ามาในดงคนป่านักล่า...มนุษย์ซึ่งล่าทุกอย่างที่พบเห็นตรงหน้า มิน่ามันจับพวกเรามัดแน่นหนายังกับหมู เพื่อเอาคานหามสอด แบกกลับเผ่าง่ายๆ

ถิ่นที่อาศัย มนุษย์ป่าหลงโลกเผ่านี้ อาจข้ามแนวขุนเขาลึกไปถึงเขตป่าดิบ แถวพม่ามีป่ายุคบรรพกาลหลงโลก หลงสำรวจกินพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล มโหฬาร

ดุจเดียวกับชาวป่า ชาวเขาหลายเผ่าพันธุ์ที่โลกยังไม่เคยพบเจอ คล้ายชาวป่าเผ่าต่าง ๆ บนเกาะบอร์เนียว สุดขอบทะเลและขอบโลกเวลานั้น!

พวกมันมาจากแดนสนธยาแห่งป่า เสมือน ทไวไลซ์ โซน!!!

 

ยินดีด้วย พระท่านเลือก ยุติธรรม

 

"มังกรบูรพา"รายชื่อเต็มเหยียดรวดเร็ว
พรุ่งนี้ผมมีพันธกิจ มิตรบังคับออกรอบ
ก๊วนขาดไปหนึ่งคน ขืนไม่ไป ชีวิตผมจะเหี่ยวเฉาตาย
เขียนช่วงเช้าได้เล็กน้อย ตีบ่ายสองกว่าจบก็เกือบค่ำ
ไม่เหนื่อยมาก พบกันอีกยก หากหมดแรง เจอวันศุกร์
พร้อมจับสลากหา"7มังกรฯ"

วันนี้เขียนให้สองท่อนยาวพอใช้
เชิญอ่านให้สำราญผมไม่รบกวน
จะไล่ตอบโพสท์อีกเล็กน้อยก่อนพัก

 

รายชื่อและการจัดส่งพระประจำวัน
ยังขาดอีกสามท่าน ผู้โชคดีอย่าช้า
ผมจัดส่งให้วันศุกร์-พรุ่งนี้ไม่ว่างเลย
ท่านที่ได้รับแล้ว แจ้งด้วยก็ดีครับ
ขอบคุณน้องต้อดฯผู้เยี่ยมยอด ไร้ที่ติ

 

บารมีหลวงพ่อโสธรท่วมท้น ลูกเต็มบ้าน หลานเต็มเมือง
อย่าแปลกใจ ที่เป็นวัดมีผู้สักการะมากสุดในประเทศ
ผมก็ต้องไปทุกปี มีว่างเว้นบ้าง แต่จะไม่พยายามขาด

 

ศัตรูที่พรานเอกซ์เจอคราวนี้อาจจะไม่ร้ายกาจ แต่คงทำใจยากที่จะสังหาร
วิธีการขู่น่าได้ผลดีที่สุด เพราะคนป่าได้เห็นประสิทธิภาพของปืนแล้ว

 

ยินดีด้วยน้องเมษฯ สุขภาพเด็กเล็กสำคัญมาก
ขอให้แข็งแรงตลอดไป

 

เก่งมากน้องณัธฯ เล่นพระแบบมีหลักการ
เขาเรียก"มวยเชิง"ออกอาวุธได้ทุกรูปแบบ
เล่นอย่างนี้ไม่จน ดีกว่าผมสมัยแรกเริ่มซะอีก

พระหลวงปู่ทิม เหรียญละ20บาทเอง
ผมไม่เก็บเป็นถุง ซื้อแค่เหรียญเดียว
คิดรังเกียจว่าเป็นของใหม่เพิ่งออก
จ้องแต่จะเล่นพระเก่า ของแพงสมัยนั้น
ต่อมาก็ขยับเป็น4-500 ก็ยังซื้อหน่อมแน้ม
ทั้งที่วิสัยผม ชอบเก็บทีละเป็นสิบ นี่แหละ
เขาเรียก...มีตา หามีแววไม่-ฮ่า

 

กว่าจะตอบน้องมากิ เลิกงานพอดี ก็ดีกว่าข้ามวัน
หนูน้อยน่าเอ็นดู ดูแล้วต้องอมยิ้ม สบายตาครับ

 

เมื่อวานหนึ่งท่อน ต่อด้วยสองท่อนวันนี้
พอเรื่องเล่าหลาน ชอบบอลรีบหนับหนุน
สมัยนี้นักกีฬาอาชีพ รายได้อร่อยเหาะ
ไม่เหมือนยุคผมเป็นเด็ก ไปเตะบอลทีไร
กลับมาโดนตีซ้ำ หาว่าเอาแต่เล่น-ฮ่า

ยุคสมัยมันเปลี่ยนเร็วไวจริง ใครจะคิดว่า
วิ่งเตะลูกหนังแทบตายจะทำเงินมหาศาล

 

ลุ้นไป...ต้องมีสักวัน ต้องมีสักวัน
ขอให้ถึงวันคุณสมเที่ยวนี้ โชคดีเด้อ

 

ไม่เป็นไรน้องสุทิน เล่าเยอะอ่านเพลิน
หัวอกพ่อ-แม่ ยุคดิจิตอลอันเหนื่อยยาก
บางทีฟังแล้วก็สะท้อน ผมก็ไม่ใช่คุณพ่อดีเด่น
ส่วนใหญ่ลูกมีพี่เลี้ยง เว้าลาวมั่ง เขมรบ้าง สุดท้ายพม่า
ตามแต่ถนัด-ฮ่า แต่ก็ทำหน้าที่เท่าที่ทำได้ ไม่บกพร่อง

ยินดีรับฟัง เล่ามาได้เรื่อยๆ ขอบคุณมาก

 

อากาศร้อนหนักหน่วงเอาเรื่อง
ลูกเล็กเด็กแดงป่วยระนาว
คนสูงวัย ผู้เฒ่าแก่ยิ่งน่าห่วง
แข็งแรงอย่างน้องบัวฯยังป่วย
ขอดูแลสุขภาพ ขอบคุณความห่วงใย
รักษาตัวเองให้หายก่อน ค่อยคุยกันนะ

 

ระวังเหรียญรุ่นแรก เก๊ดี หาเหรียญรุ่นสุดท้าย
ไม่แพงมาก ไม่มีมือผู้ประสงค์ร้ายหลอกหลอน

 

จัดส่งให้แล้ววันนี้ เกือบครบ
ขาดอีกแค่2คน กับชุดแรก1คน
วันศุกร์จัดส่งอีกระลอก หมดแน่