เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

หลังประตูหิน ภาพแรกที่กระทบสายตา คือ...สระอโนดาต น้ำใสเต็มปริ่มขอบสระ
พร่างพราว ด้วยบัวงามบานสะพรั่ง นึกไม่ถึงว่า จะมีดอกบัวพันธุ์ใดมางอกงามในถ้ำ
ได้ สระสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดมาตรฐาน ขอบราบเรียบ ปูด้วยหินสะกัด เห็นชัดว่านี่เป็น
สระสร้าง ไม่ใช่สระธรรมชาติ!

ขอบสระจัดวางด้วยเสื้อผ้า เครื่องแต่งกาย มีระเบียบ เป็นผ้าแพรพรรณเนื้อแปลกตา
ผ้าขั้นดี ที่ผมไม่เคยมีโอกาส สัมผัสหรือสวมใส่ในชีวิตนี้ น่าเป็นชุดชาย นางในทั้ง2
รีบทำความเคารพ แล้วถอยหลัง เร้นกายหายไปทางด้าน ที่มีหลืบผ้าม่านหนาห้อย
ระย้าปิดบัง...

นั่นส่งให้ห้องนี้เป็นโลกส่วนตัว โลกสีชมพู ดุจเดียวกับสีบัวบานกลางสระอโนดาต!

ผมไม่อาจเล่าข้ามความสำคัญของฉากเหล่านี้ เพราะเป็นเหตุการณ์ที่นำไปสู่สิ่งเชื่อมโยง
มากมายในการเดินทาง รวมถึงชีวิต และความผันแปรของแต่ละคนในคณะ...ก็ล้วนขึ้นอยู่
กับเหตุการณ์นี้ทั้งสิ้น

ผมจำต้องปล่อยครรลองชีวิต ล่องลอยดำเนินไป สิ่งที่จะเกิดตามมา ย่อมเป็นผลของเหตุ...
เป็นคลื่นสั่นสะเทือน ของห่วงโซ่โลกียะ แห่งหลัก "อิทัปปัจจยตา" หรือ ปฏิจจสมุปบาท...
ในระดับ เด็ดดอกไม้สะเทือนถึงดวงดาว!!!

----------เพราะตัณหาเป็นปัจจัย.....อุปทานจึงมี
----------เพราะอุปทานเป็นปัจจัย...ภพจึงมี
----------เพราะภพเป็นปัจจัย.........ชาติจึงมี
----------เพราะชาติเป็นปัจจัย........ชรามรณะจึงมี
----------ความโศก ความคร่ำครวญ ทุกข์โทมนัส และความคับแค้นใจ ก็มีพร้อม.....
----------ความเกิดขึ้นทั้งปวงแห่งกองทุกข์ จึงมี

"ด้วยเรามีกรรมเป็นของตน มีกรรมเป็นผู้ให้ผล มีกรรมเป็นแดนเกิด
มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์(ผู้ติดตาม) มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย เราจะทำกรรมอันใดไว้
เป็นบุญหรือบาป เราย่อมได้รับผลกรรมนั้นสืบไป"

------------(จูฬกัมมวิภังคสูตร มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์)------------

ประดุจยีนส์กับดีเอ็นเอ ถูกประทับไว้แล้วนั่นเทียว!

นางจูงมือผมเดินลงสู่สระอโนดาต น้ำเย็นสบายกำลังพอดี มือเรียวงามก็ปลดเปลื้อง
เสื้อเดินป่า เหม็นเหงื่อไคล ปลดเป้หลัง แกะกระดุมทีละเม็ด

"สรงตัวก่อนเถิด ท่านพี่"

ผมปล่อยเธอเปลื้องเสื้อผ้าเปล่าเปลือย แล้วเดินลงสระดำผุด ดำว่ายอาบชื่นใจ
ชะล้างความรุ่มร้อนจิตใจ เสมือนน้ำสระนี้ได้เชื่อมโยงจิตวิญญาณผม เป็นหนึ่ง
เดียว กับบรรยากาศเหลือเชื่อนี้

ส่วนเธออยู่ข้างขอบสระ คอยบอกให้หันหน้า หันหลังพื่อขัดถูล้างฉวีวรรณด้วย
สมุนไพรกลิ่นหอม ผมถูกปฏิบัติเยี่ยงราชา!

เมื่อหนั่นเนื้อตัวสะอ้าน ผ้าผืนสะอาดถูกนำเช็ดหัว-หู-ใบหน้า ผมเดินขึ้นจากสระ
เธอนำชุดคลุมปิยาม่า ตัดเย็บประณีต แพรพรรณเลิศเลอ ห่มคลุมให้ทันที

"นี่คือ คืนศักด์สิทธิ์ คืนพระจันทร์เต็มดวงของเรา...ท่านพี่โปรดจำให้ได้"!

ด้วยน้ำเสียงเว้าวอน เบาหวิว อ่อนหวาน ปานเสียงกระซิบแห่งจันทราแว่วมาจาก
ซอกโตรกผา เธอเกี่ยวก้อย จูงมือผม ผู้เดินตามดั่งละเมอ กลิ่นหอมอ่อนๆที่เกิด
จากการเผากำยานด้วยไม้กฤษณาจันทร์หอม ที่มีใช้เฉพาะชนชั้นสูง สามัญชนไม่มี
สิทธิ์ครอบครอง เจือด้วยกลิ่นจรุงใจ จากมวลหมู่ไม้หอม ที่จมูกมิอาจจำแนกได้ว่า
เป็นกลิ่นหอมใดบ้าง?

แต่ทุกกลิ่น กระตุ้นดวงวิญญาณลอยละล่อง สู่แดนสุขาวดี!

หลังม่านหนาที่เธอจูงไปนั้น คือเตียงตั่งขนาดมหึมา คิงส์ไซส์ ยกขึ้นสูงด้วยขาสี่ด้าน
มีผ้าโปร่ง เป็นม่านเนื้อดีบางเบาคลุมทุกด้าน เธอแหวกส่วนหน้าผูกเป็นปม แล้วจูงผม
ขึ้นเอนกายา ผ่อนร่างงามตามเคียง ไม่มีสรรพสำเนียงใด นอกจากเสียงหัวใจรำพัน...

แสงสว่างเจิดจ้าเหนือบรรจถรณ์ พลันคลุ้มมัว ดังทะเล ที่พายุคลั่งกำลังก่อตัว!

---------------"พายุหนักชักใบได้ครึ่งรอก----------
---------------แต่กลับกลอกกลิ้งกลับเป็นหนักหนา----------
---------------ทอดสมอรอท้ายเสียหลายครา----------
---------------จนเภตราหยุดแล่นเป็นคราวคราว----------
---------------สมพาสพิมประดุจริมแม่น้ำตื้น----------
---------------ไม่มีคลื่นแต่ละลอกกระฉอกฉาว----------
---------------ปะสายทองดุจต้องพายุว่าว---------------
---------------พอออกอ่าวก็ล่มจมไปเลย---------------
--------------------00 (ขุนช้าง-ขุนแผน) 00---------------

 

หากเป็นยามปกติธรรมดา ชายชาติอาชาไนยเช่นผมคงต้องเอาหน้าซุกหมอน
แต่นี่มิใช่โมงยามธรรมดา เจ้าแม่จันทิมาหาได้สำแดงอาการผิดหวังใดไม่...เธอ
จัดแจงดึงแขนผมลุกจากบรรจถรณ์ ผ้าผ่อนไหลเลื่อนหลุดลุ่ยจากเรือนร่าง สอง
เราอล่างฉ่าง เดินลงสู่สระอโนดาต

เธอโบกมือเป็นวงกลมเหนือหัว...ทันใด หลังคาถ้ำก็เปิดโปร่งใส ราวกับสถาปนิก
ได้สร้างและออกแบบเป็น ซัน รูฟ เลื่อนเปิด-ปิดได้เอาไว้

แต่คืนนี้ ย่อมไม่ใช่ ซัน รูฟ...เพราะมันคือ มูน รูฟ เบื้องบนนั้น จันทร์กระจ่างฟ้า ทอ
แสง เต็มดวงสุกสกาว เหลืองทองอร่ามอำไพ อยู่เหนือเรา ตรงช่อง มูนรูฟ หลังคา
ถ้ำเหมือนจับท่านวางไว้ตรงช่อง พอดี

เป็นยอดแห่งจันทราอันงามไร้มลทินเหนือยอดภูที่สูงมิน้อยหน้าภูใดแห่งเทือกตะนาวศรี...จันทราคืนนี้ ใกล้ปานเอื้อมมือหยิบคว้าได้!

แม่จันทิมาในร่างคุณนง แย้มยิ้มสวยโสภา เอื้อนเอ่ยว่า...

"ชมจันทร์เต็มดวงเถิดท่านพี่ และโปรดถอดถอนคำสาบานให้น้องด้วย"

สิ้นวาจาออดอ้อน แสงจันทร์เป็นลำ ก็พุ่งฉายส่องลงสู่ช่อง มูน รูฟ แสงนวลอาบ
ไล้ สระอโนดาต ทั้งตัวผมและเธอ เราอาบรัศมีจันทร์ เรือนร่างเปลือยคล้ายอาบ
ทาบแสงทองคำ!

ผมสั่นศีรษะ น้ำกระจาย...นึกหาวิธีถอดถอนคำสาบานให้แม่นางจันทิมา แต่กลาง
ลำแสงแห่งเทพจันทรา ผมนึกไม่ออกเลย จะมีวิธีใด ปลดเปลื้อง คำสาบานที่เธอ
ทำเอาไว้ ผูกมัดตรึงตนเองยาวนานหลายร้อยปี?

ผมนึกได้แต่ว่า เธอมิใช่ พุทธมามะกะ เมื่อยามที่หล่นคำสาบานนั้นไว้!!!

หรือเธอเป็นชาวพุทธ ผมก็ยังไม่รู้วิธีอยู่ดี...คงต้องพึ่งจอมขมังเวทย์อาจารย์เลิศ
แต่จะไปเอาแกมาช่วยให้ทันการ กว่าถั่วจะสุก งาก็คงไหม้

เรื่องเดียว ปัญหาเดียว แต่มีความหลากหลายให้ขบคิดอลวน ผมทรุดตัวลงมุดน้ำ
ไม่หาคำตอบดีกว่า...แม่นางจันทิมามุดตาม เราแหวกว่ายใต้เงาจันทร์ กลางบัวบัง
ใบ โลกทั้งปวงถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง!

---------------บัวนมบัวเนตรหน้า..........บัวบาน
---------------บัวกลิ่นขจรหอมหวาน.....รสเร้า
---------------บัวสมรละลุงลาญ............ใจบ่า นี้นา
---------------บัวบาทงามจวบเท้า..........เกศแก้ว งามจริง

--------------------00 (พระเพื่อน-พระแพง) 00--------------------

 

ใต้บัวบานบังใบ กับการกอดเกี่ยวประสานรัดกันในน้ำเหมือนงูใหญ่ ผมพลันประหวัด
นึกถึงภาพ การยาตราแสวงบุญที่เห็นในอ่างน้ำ

เธอนับถือศิวะเทพ และได้พลังมหาศาลนี้มาจาก องค์เทวะผู้สร้างโลก ในความเชื่อ
ของพวกเราครั้งกระโน้น การจะปลดปล่อยเธอได้ ก็ต้องอาศัยพลังแห่งศิวะเทพ และ
กราบดราน นมัสการท่านเป็นปฐม

บทสวดบูชาองค์ศิวะเทพ ผุดพร่างพรายขึ้นมาหว่างดวงจิตที่เคยผูกไว้กับองค์ท่าน
เมื่อกาลนานโพ้น ไม่รู้กี่ร้อยขวบปี!

----------"โอม--นะ--มะ--ศิ--วา--ยะ"----------

ผมร่ายมนตรากลางน้ำ...กลางแสงจันทราเต็มดวง

----------" ศิวายะ เการีวัทนาพะชะวะ รินทะ----------
----------สูระยายะ ทักษะ ธะวะระ นาศะกายะ----------

----------ศรีนิละ กันทายะ วะรีษะ ธะวะชายะ----------
----------ตัสไม ศิการายะ นะมะศิวายะ----------------

( พระศิวะ ผู้เป็นความดี "ความหลุดพ้น"...ผู้ทำให้พระพักตร์ที่งามเหมือนดอกบัว
ของพระนางปารวตีเบิกบาน เช่นเดียวกับที่ พระอาทิตย์ทำให้ กลุ่มดอกบัวบาน
ผู้ทำลายพิธีบูชายัญของท้าวทักษะ พระผู้มีพระศองดงามเป็นสีน้ำเงิน มีรูปพระ
โค อยู่ในธงประจำพระองค์ อักษร"ศิ" คือพระศิวะ ข้าพเจ้าขอไหว้พระศิวะ
พระองค์นั้น...")

นี่คือหนึ่งในบทสวด5บทจาก5พยางค์ ที่เอ่ยจากนามองค์เทวะ ผมนำบทสวด
ที่3 ยกมาสรรเสริญพระองค์ เพื่อการปลดปล่อยที่มีในบทอย่างชัดแจ้ง ทั้งการ
ทำลายพิธีบูชายัญ...

แม่นางจันทิมาในร่างคุณนงสะดุ้งเฮือกสุดตัวในน้ำ ใต้แสงจันทร์ ผมต้องรีบคว้า
ร่างเปล่าเปลือยเธอไว้ ประคองมานั่งขอบสระ แต่ยังไม่เกิดปฏิกิริยาใดต่อเนื่อง
มากไปกว่าที่เห็น

การปลดปล่อยยังไม่ครบวงจร!!!

 

สามท่อนต่อเนื่อง สามตอนที่เขียนยากมหาหิน
ยังมียากยิ่งกว่านี้อีก โปรดติดตาม
พักนิ้ว พักสายตาก่อนละเด้อ
ขอบคุณนักอ่านชั้นเยี่ยม ระดับ"คลาสเอ"ทุกท่านครับ

 

ขอบคุณครับ

 

แต่คืนนี้ ย่อมไม่ใช่ ซัน รูฟ...เพราะมันคือ มูน รูฟ เบื้องบนนั้น จันทร์กระจ่างฟ้า ทอ
แสง เต็มดวงสุกสกาว เหลืองทองอร่ามอำไพ อยู่เหนือเรา ตรงช่อง มูนรูฟ หลังคา
ถ้ำเหมือนจับท่านวางไว้ตรงช่อง พอดี...โอ้...การร้อยแก้วถ้อยคำสวยงามจับใจ มองเห็นภาพเสมือนอยู่ในที่นั้นเลยครับ ขอบพระคุณและเป็นกำลังใจให้ครับ

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
อ่านตามก็ยากครับ
ต้องค่อยๆอ่านช้าๆเน้นๆ
(ให้มองเห็นภาพ?)
ได้รับแล้วครับความอารีย์ของคุุณอา
(องค์นี้จะส่งต่อให้ผบ.ที่บ้านครับ
ของดีต้องให้ครับที่1ในบ้าน)

 

ได้รับพระแล้ว ขอบคุณมากครับ

สมกับเป็นเวปธรรมะ บรรยายบทอัศจรรย์ด้วยบทประพันธ์ละมุนละไมแท้
ขำตรงมีล่มปากอ่าวด้วย ท่าจะตื่นเต้นเกิน 555

 

ใจตรงกันเลยท่านศนิวาร นึกถึงสมัยวัยละอ่อน ไม่ผิดกันเล้ย ฮิๆๆ

 

ได้รับพระเรียบร้อยครับผม ขอบพระคุณคุณอาครับ

 

ดำดิ่งลึกล้ำสุดพรรณา ยอดเยี่ยมมากครับ ติดตามมาตลอดตั้งแต่เริ่มต้นแล้วครับ ขอบคุณมากครับ

 

ได้รับพระแล้วครับ จิ๋วแต่แจ๋ว น่ารัก พร้อมลุย ขอบคุณสำหรับพระ และเรื่องเล่าดีๆครับ

 

ตามอ่านทุกวัน แต่ไม่ทันทุกที

สนุกมากค่ะ เห็นภาพประสบการณ์ในไพรเลย ถ้าไม่บอกว่าคือบันทึกชีวิต คงนึกว่าเป็นนักเขียนมืออาชีพ สนุกทุกตอนทุกเรื่อง แถมมีความนัยหลายเรื่องซ่อนอยู่

 

สุดยอดมากครับ ที่ใช้บทกลอนในตำนาน รังสรรค์เรื่องราวได้สวยงาม (บางบทผมเพิ่งได้อ่าน) ที่สุดแล้วใช้อัตตาของผู้อ่านตัดสินเรื่องราว คิดได้รอบด้านไปกลับแบบนี้ ผมว่าท่านเป็นETEตัวจริง ผิดพลาดขอภัยคับ 555

 

หลายวันที่ผ่านมา ท่านผู้อาวุโสสร้างงานเขียนอย่างไม่ลดละ จนรู้สึกได้ว่าพลังในการเขียนยังมีเหลือเฟือ ตัวอักษรที่เรียงรายเป็นเรื่องราวยังทรงพลัง มองไม่เห็นความอ่อนล้าและความถดถอยของเรี่ยวแรงในตัวอักษรเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่กรำศึกมาร่วม 2 เดือนแล้ว ทำให้อดคิดถึงคนผู้หนึ่งในตำนานไม่ได้ "จูล่ง เสือขาวจากเสียงสาน" war loard ที่แม้ย่างเข้าสู่วัยชรา แต่ยังนำทัพหน้าออกศึกเสมอ และเพลงทวนก็ไม่เคยปรานีศัตรูหน้าใหนทั้งสิ้น ตัวท่านเองแม้ผ่านวัยเกษียณก็แต่เพียงตัวเลขเท่านั้น แต่พลังสมอง สติปัญญา จินตนาการ ยังคมกริบ แรงบันดาลใจในการสร้างงานยังอัดแน่นและปะทุออกมาได้อย่างไม่ขาดสาย ไฟในกายกองใหญ่ยังคงลุกไหม้อยู่ทั่วร่าง เหล่าผู้เสพงานที่ช่วยกันส่งแรงใจผ่านเม้นท์ ก็เหมือนท่อนฟืนท่อนเล็กๆ ที่ร่วมกันช่วยสุมไฟกองนี้ให้โชนแสงอยู่ได้ตลอดเวลาที่ผ่านมา เพื่อรักษาความเจิดจ้าของเปลวไฟไว้ไม่ให้มอดดับลงไปเสียก่อนเวลาอันควร โปรดรักษา speed การเขียนเอาไว้ที่ระดับนี้ ไม่มากและไม่น้อยเกินไป อยากเห็นท่านเขียนงานด้วยความสุข สบายๆไม่กดดัน เพราะเมื่อไรหากท่านรู้สึกว่างานเขียนนี้เป็น ภาระ ที่ต้องแบกรับ บทอวสานของบันทึกนี้ก็ย่อมมาถึงเร็วกว่ากำหนดแน่นอน เพราะวิธีที่ท่านทำอยู่นี้เป็นเรื่องยากและหินสุดๆกับการเขียนออกอากาศแบบสดๆวันต่อวัน ถ้าใครไม่แน่จริงจะทำแบบนี้แทบไม่ได้เลย เรื่องนี้ต้องคาระวะในฝีมือจริงๆ สิ่งที่อยากเห็นมากที่สุดในตอนสุดท้าย ในวันที่ปิดบันทึกมหาพิสดารนี้ คืองานเขียนระดับ masterpiece เพื่อฝากเอาไว้ในโลกวรรณกรรมเล็กๆที่ซุกซ่อนตัวอยู่ในบ้านหลังเล็กๆนี้ รอเพียงคนเดินทางที่บังเอิญแวะผ่านเข้ามา หรือพลัดหลงเข้ามาแล้วได้เสพอักษรศิลป์นี้เข้า ซึ่งเขาผู้นั้นจะต้องติดแหง็กอยู่กับที่ เพราะเผลอเสพเข้าไปแล้ววางไม่ลงเหมือนที่เราเป็นกันอยู่ในตอนนี้แน่นอน.

( ขออนุญาต เขียนแบบยาวสักครั้งเพื่อชดเชยวันเวลาที่หายไปหลายวัน คราวต่อๆไปจะเขียนเพียงสั้นๆให้พอได้ทักทายกัน เพื่อให้ท่านได้ใช้เวลาและสมาธิอย่างเต็มที่ในการรังสรรค์งานเขียนให้แฟนคลับทุกท่านที่รอคอย ได้เสพสุคนธรสแห่งบุพผาอักษรศิลป์ ซึ่งจะหาอ่านได้จากที่นี่เพียงที่เดียว ).

 

ได้รับพระแล้วครับ ขอบคุณและขออนุโมทนากับกุศลจิตของท่าน ผมเป็นนักอ่านครับ แต่เรื่องเขียนสอบตกตลอด...แหะ...แหะ

 

แวะมาทักทาย คุณลุงและทุกๆท่านครับ

 

สุดยอดจริงๆ ครับ ไม่ว่าความรู้ด้านวิทยาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ ศาสนา ที่นำมาประกอบในเนื้อเรื่อง ที่เด็ดและเซอร์ไพรส์ล่าสุด คือการนำเอาบทกลอนในวรรณคดีไทย มาใช้เพื่อบรรยายเรื่องราวที่จะเขียนแบบตรงๆได้ยาก ขอคารวะครับ

 

กลับจากออกกำลังสังสรรค์เพื่อนฝูง
มาเปิดเจอโพสท์ล้นหลาม ต้องมาตอบก่อนนอน
และอาจจะเขียนสักตอน ปิดฉากเจ้าแม่ถ้ำ

ยินดีที่แวะ น้องเมษ

 

ขอบพระคุณท่านวิชุ ถ้านี่ไม่ใช่เว็ปธรรมะ
เรื่องราวปะ ฉะ ดะ ก็ง่ายเหมือนปอกกล้วย
ความยากจึงสร้างงานดีดีขึ้นมาได้
ถ้าง่ายคงห่วยกว่านี้เยอะ อยากเขียน
อยากโม้แบบไหน ก็ใส่เข้าไป...ขอบคุณ
นักอ่านคุณภาพเช่นท่านอีกครั้งครับ