เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

สนุกสนานตื่นเต้นเร้าใจ ได้รสชาติของการเดินป่าจริงๆ ค่อยๆปล่อยออกมาทีละตอนให้ได้ลุ้นระทึกกัน แบบนี้เรียกว่ารักน้อยๆ แต่ขอให้รักนานๆ ใช่ไหมครับคุณลุง

 

เป็นแว่บแห่งวินาทีมรณะ ผมกระดกปากกระบอกปืนลูกซอง5นัด ซัดตูมใส่จุดแดง
ที่เห็นวิบตาเดียว...เป็นจุดที่เล็กยิ่งกว่าจุดดับบนดวงอาทิตย์!!!....
สัญชาตญาณที่เป็นเหมือนระบบอัตโนมัติ ทำงานทันที่เหมือนถูกตั้งค่าไว้ สายตาดีมากแม้เล็กว่าจุดดับบนดวงอาทิตย์ เป็นอะไรที่ต้องคิดอีกชั้น สุดยอดมากๆครับ ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้ครับ...

 

ขอบคุณมากครับคุณอา
ซุปเปอร์เอ๊กซ์จะเลี่ยง
หรือหลีกสาวงามได้อย่างไร?

 

ปูเสื่อ จิบกาแฟ รอแต่เช้าครับ

 

ครับในบันทึกบอกว่าข้อมือแทบหักเพราะยิงท่าที่ผิดธรรมชาติสุดๆ
ท่านสุฯล่อได้ทีเดียว5นัดรวด น่าเป็นนักท่องไพรมือฉมัง...หรือนัก
ป่าไม้มือดี เพราะพนักงานป่าไม้มักมีปืนที่ท่านว่านี่แล ผมเคยเจอ
หลายท่าน ขอบคุณที่ติดตามอ่าน และอนุโมทนาทุกโพสท์...
ยอดเยี่ยมครับท่าน!

 

ขอโทษที่ทำให้รอและผิดหวัง
ท่านผบ.ต้องไปเผาศพญาติปากช่อง
อลหม่านกับการจัดรถตู้ และปวงญาติ
ที่มาชุมนุมเต็มบ้านแต่เช้า
เพิ่งว่างนี่แหละครับท่าน ถ้ายังรออยู่
เดี๋ยวอ่านได้เลย

 

ไม่น่ารอดครับ
ขอบอกตามตรง-ฮ่า

 

ยินดีน้องสอยดาวที่เข้าใจไคลแม็กซ์ หรือไฮห์ไลท์ภาษา
รูปที่ส่งมาคราวนี้ เข้าบรรยากาศเชียว...ขอบคุณมากจ้า

 

ใช่ครับ เรื่องจริงก็ไม่มีใครตื่นเต้นทุกวินาทีแน่นอน
มันก็มีหนัก เบา ไปตามจังหวะจะโคน ตื่นเต้นทุกตอน
หัวใจวายรับประทาน เพราะเกินความจริง ผิดมนุษย์มนา

 

เออ น้องโรตารี่ ถ้าไปยึดอาชีพนักวิเคราะห์-วิจารณ์น่าจะรุ่งครับ
ที่ว่ามาก็เข้าเค้าจริงเกินครึ่ง เพราะพี่เค้า สูงยาวเข่าดี ชลูดตูดปอด
ยอดขุนพลตามตำราเปะ ขนาดตอนอายุมากเลยวัยกลางคนไปทางปลาย
ยังดูดี...แต่พี่แกบอก ถูกผู้หญิงหักอกเป็นประจำ เกิดมาไม่เคยหักอกใคร...
ว่าจบแล้วอย่าลืมพิเคราะห์ตัวเองนะว่าสมควรเป็นนักวิจารณ์ค่ายไหน ราชดำเนิน หรือลุมพินี-ฮ่า

 

ตาของเสือเวลากลางคืนคงสว่างมากเหมือนหลอดไฟสปอตไลน์ สนุกครับคุณอา...

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
=================================

ลุงพรานกับบักสมตะกายทางลาดขึ้นมาว่องไว แต่ผมไล่บักสมลงไปช่วยระวัง
ให้ลูกหาบ ปืนแก็ป-ปืนโคลท์เตรียมให้พร้อม บอกไอ้น้องรักจอมขยัน โดยไม่
อำพะนำว่า..."เสือเจ็บ ย่องมาเยี่ยม"...บักสมรีบกระโจนลงด้านล่าง เสียงตะโกน
สั่งเจ้าดวงดาวเป็นภาษาอิสานบ้านเฮาขรม เร่งเติมฟืน ใส่ไฟให้กองโต เร็วไอ้มะ
ตื่น ตื่น ไม่ต้องนอนกันแล้วเฮ้ย

คุณนงเดินตัวสั่นเทาเป็นลูกนก ถลาเข้ามาเกาะแขนผมแทบจะกอดทั้งตัว ผมรีบจูง
ไปที่กองไฟ เล่าให้ฟังเบาๆว่าเกิดอะไรขึ้น แสงแดงจากเพลิงส่องใบหน้างามที่บัด
นี้ ซีดเผือดไร้สีเลือด...ผมสงสารเธอจับใจ ดูทีหรือสาวงามเมืองกรุงผู้อรชร นาทีนี้
ชีวิตของเธอควรจะหรูฟู่อลังการอยู่กลางแสง สี มะลังมะเลืองในเมืองหลวง สนุก
สรวลเสเฮฮาหน้าแก้วเครื่องดื่มราคาแพง ยามราตรีสดสวยมีดนตรีชั้นดีคลอเคล้า
เบาๆ มิใช่มานั่งตัวสั่นเทาเป็นลูกนกหลงทางเหน็บหนาว ฟังเสียงลูกปืนหูแทบแตก
แทนเสียงเพลงกลางภูเถื่อนตะนาวศรี!

ที่ยิ่งน่าโมโห ชวนขุ่นเคืองและหมั่นไส้เหลือกำลัง ทั้งที่ป่าแทบแตก โลกาแทบวินาศ...
คุณชาติคู่หมั้นเธอ ยังกรนคร่อกไม่รู้สึก รู้สม ผมมองแล้ว นึกในใจ เสือน่าจะคาบไปแด..
จัดการอีตาคนนี้มากกว่าจ้องคุณนง เพราะถึงมันคาบไป แกก็คงยังไม่รู้สึกตัว

คุณเทพกับอาจารย์เลิศงัวเงียเมาขี้ตาออกจากเต้นท์ ตบอกผางเมื่อรู้เรื่อง รีบสั่งปลุก
คุณชาติที่ยังหลับไหล แต่ผมบอกไม่เป็นไร มันไปแล้ว เราปักหลักอยู่นี่แหละ รอเช้า
ค่อยคิดอ่าน

ความสงบวนมาเยือนอีกคำรบ พวกเรานั่งเงียบฟังเสียงกรนคู่หมั้นคุณนงซึ่งเธอนั้น
นั่งเงียบกว่าทุกคน ไม่รู้เศร้าหรือโกรธคู่หมั้นแค่ไหน ผมกับลุงพรานซุนฟืนท่อนโต
เข้ากองไฟ เปลวเพลิงประทุเปรี๊ยะ ส่งสะเก็ดไฟลูกเล็กๆ พราวเป็นสายขึ้นท้องฟ้า
ไปกับสายลมหนาว อากาศโคตรเย็น น้ำค้างเยือกหนาวสะกดลงหัวจนมึนชา เหมือน
เอาเข้าไปแช่ช่องแข็ง ทุกคนต้องหาผ้าคลุม เอาหมวกสวม นั่งห่อตัวล้อมหันหน้าเข้า
หาไฟ มีผมกับลุงพรานนั่งหันหลัง...ระวังภัย

คุณเทพเริ่มต้นทำลายความอึดอัดและความสงัด..."น้องพราน คิดยัง ว่าเอาไงกะมัน?"
...ผมยกเข่าชัน เอาสองแขนโอบรัด คู้แผ่นหลังรับไอร้อนจากกองเพลิงเต็มที่ ไม่อยู่
ในภาวะอารมณ์อยากคุย แต่ต้องสนองไม่ให้เสียน้ำใจ

"ต้องขึ้นไปดูตอนเช้าครับ ว่ามันไปซุ่มเหนือหัวเราได้ไง?"

ใช่...!เป็นเรื่องไม่น่าเชื่อ ช่วงเย็นก่อนนั่งละเมียดในอารมณ์ชมอาทิตย์อัสดงกับ
คุณนง ผมละเลียดสายตาอย่างละเอียดทั่วที่พัก ไม่มีมุมไหน ไต่ไปบนนั้นได้เลย
หากไม่ผ่านพวกเรา?

หรือยังมีทางอื่นที่เราไม่รู้ อาจเป็นด้านหลังภูนี้ แต่ลุงพรานบอกตั้งแต่มาถึงนี่ว่า
ด้านหลังเขาค่อนข้างชัน อย่าปีนทางนั้น จากทางนี้ตัดลงด้านข้าง ไปต่อสะดวก
กว่ากันเยอะ

"ลุง เขาลูกนี้ชื่อไร?" ผมชวนคุยมั่ง ดีกว่านั่งอึดอัด..."เรียกกันเขาพราน นายทหาร
แต่ชื่อเป็นเรื่องเป็นราว ไม่รู้" ลุงว่าซื่อๆ ...เออ เขาพราน ชื่อมีความหมายไม่เลว
แสดงว่าพวกพรานใช้เขานี้เป็นหมายพักก่อนออกล่า หรือล่าได้แล้วเอามาพักไว้?

งั้นเขาลูกนี้ก็ไม่ร้างไร้พรานชาวบ้านแวะเวียนมาอย่างที่คิด...ผมคำนึงเรื่อยเปื่อย
ไปถึงหัวใหญ่ของมหิงสา ที่นอนแอ้งแม้งอยู่ตระพักด้านล่าง เพราะคุณนงขอร้อง
อย่าเอาขึ้นมา เห็นแล้วสยอง กินไม่ได้ นอนไม่หลับ...ถ้าซ่อนหัวไว้ตรงที่ผมนอน
ไม่เกินสามวัน ห้าวัน มีหวังมือดีฉกไปรับประทาน

 

เขาคู่ยักษ์ มหิงสาแสนงาม ถึงแม้ผมไม่ปรารถนาเป็นเจ้าของมัน แต่ผมก็ไม่อยาก
ให้ใคร"ขมาย" ผมยินดี ถือคตินักเลง..."ไม่เอา ก็ให้พวก" ดีกว่าให้คนไม่รู้จัก!

ผมเล่าความคิดให้คุณเทพกับอาจารย์เลิศฟัง สมองปราดเปรื่อง พุ่งปรู๊ดคิดเตลิด
ไปว่า...ขอพวกท่านทั้งหลาย จงตัดสินใจแบกหัวมหิงสา กลับเหมือง เอาไปเป็น
รางวัลเหมือนนักกีฬาหรือนักล่าผู้พิชิตเสียเถิด อย่าเดินดงต่อไปเลย ความทุกข์
ร้อนใจ ไฟบรรลัยกัลป์ในทรวง จะได้พบวิธีดับ ไม่เร่าร้อนทุรน เพราะการเดินข้าง
ไฟแรงสูงอีกตั้ง5-6วัน

ผิดคาดครับ...อจ.เลิศเอ่ยแทนคุณเทพ เฉียบขาด..."ช่างมัน ถ้าซ่อนแล้วโดนลัก
เราต้องไปต่อให้เจอถ้ำ อาจารย์จะบอกเองว่า ถ้ำแบบไหนที่พอใจในการดู เที่ยว
หาชม"...คุณเทพนั่งเงียบไม่สอดแทรก เหมือนยอมรับว่า นั่นคือประกาศิต

"เอางั้นก็ได้ครับ เช้านี้ ผมจะลองหาที่เหมาะๆซ่อนอีกที"... ผมผิดหวัง ไม่เป็นไป
ตามความคิดที่ผมว่ามันปราดเปรื่องเรืองเดช หากอีกใจ ก็ชุ่มชื่นว่า ยังได้ใกล้ชิด
คุณนงอีกหลายวัน...ใจดวงน้อย4ห้องมันแสนสับปรับ คิดไปคนละห้อง คนละทีตี
กันวุ่นวาย ไอ้หัวใจดวงโตแค่กำปั้น ช่างไม่สงสารเจ้าของ คอยแต่จะคิดเอาตามใจ
มัน ไม่มีเหตุผลใดทั้งสิ้น ดีดดิ้น ตลบตะแลง ไม่มีความแน่นอน -พยศ ทำผมอดสู
ที่สู้ไม่ได้ เพราะมันเป็น "มารหัวใจ"!!

ทุกชีวิตนั่งกันจนฟ้าสาง น้ำค้างพรม หัว หูเปียก ลมหนาวยามเช้ากรรโชกรุนแรง
ไม่ปราณีต่อทุกชีวิตที่ตกอยู่ใต้ปีก ลมไม่ได้หนุนเราลอยฟ่อง ท่องเวหา แต่มันจะ
กดเราจมธรณีตายด้วยความหนาวสุดบรรยาย สั่นสะท้านเจียนตาย แม้มีไฟ กอง
มหึมาสู้กับลมยะเยือกเหนือเทือกภู

รู้เลยว่า ต่อไปนี้ นอนพักที่โล่งเช่นนี้ไม่ได้ ไอ้เปลี่ยวดำ นิวมอเนีย ปอดบวม
เล่นงานตายชัก หรืออาจชักดิ้น ชักงอ แข็งตายก่อน ต้องหาถ้ำเถื่อน ซอกหิน
เขตแดนมีกำแพง หรือเหนือหัวมีที่คุ้มกบาล ลำพังผม บักสม ลุงพราน พอต้าน
แต่เดินทางเป็นพรวนแบบนี้ มีสิทธิ์ป่วยยกขบวน

ผมต้องไล่คุณนง เทพ อจ.เลิศ เข้าไปนั่งอัดกันในเต้นท์ ปลุกคุณชาติลุกผิงไฟ
ทำตัวสดชื่น ให้รู้เรื่องเจ้าพยัคฆา จะได้ตื่นตัว ช่วยเหลือตัวเองได้ยามคับขัน
คุณชาติสบถลั่น ก่นด่าตนเอง ทั้งพูดพร่ำกับคุณนงว่า ต่อไปจะไม่เมาอีกแล้ว
ขอแค่กรึ๊บสองกรึ๊บแก้หนาว คุณนงตาคว่ำ กระแทกเสียง..."นึกว่า เลิกไม่ดื่มเลย"
คู่หมั้นขี้เมา หัวเราะ แหะ แหะ

 

แสงทองจับขอบฟ้า สายหมอกอ้อยอิ่งคลุมเต็มขุนเขา เป็นทะเลหมอกสุดสายตา
ถ้ามีอารมณ์สุนทรีย์เฝ้ามองพระอาทิตย์ขึ้น ก็อัศจรรย์ตาดีอยู่หรอก แต่ยามนี้ใคร
จะมีกะจิตกะใจ ผมรีบชวนลุงพราน หาทางปีนป่ายขึ้นชะง่อนด้านบน

เราพบทางเหนี่ยวตัว ไปกันจนได้ ข้างล่างคุณนงตั้งกา ต้มกาแฟร้อนหอมกลิ่นฉุย
แต่ผมบอกเดี๋ยวลงมากิน ผมกับพรานเฒ่าโหน คลาน ทะยาน เกาะหิน เหนี่ยวกิ่ง
ก้านไม้เหนียว พักเดียวก็ถึงชะง่อนที่ไอ้ลายหมอบซุ่ม รอเวลาล่า จุดที่มันทำตัวเป็น
นินจา หาไม่ยาก เพราะมีเลือดเป็นหย่อมจางๆ ลุงพรานจับขยี้ดูแล้วดม พูดเสียงหนักใจ

"มันเจ็บ แต่ไม่หนัก"...ลุงยืนยันจากเลือดไม่เหนียวเป็นลิ่ม อาจเจ็บแถวขา หรือลำตัว
หน่อยโดนเขาแทงถากๆ ยังดุร้าย อันตรายมาก

ผมกวาดตามองภูมิประเทศบนชะง่อนนี้ หาวิถีลูกปืนนัดแรกที่โดนหน้าผา หมอบคลาน
เอาหน้าชะโงกก็เห็นพลพรรคนักเดินป่าพวกเรา ชะเง้อขึ้นมองคอยืดยาว ผมโบกมือให้
ทุกคนคลายใจ หายห่วง แล้วเห็นจุดรอยกระสุนกระแทกแหก โดนด้านใต้ที่มันนอนต่ำ
ไปสัก2-3ฝ่ามือ อานุภาพลูกซองอัดมันแตกเป็นกระบิ เห็นสีเก่า สีใหม่ของหินตัดกันชัด
ผมยิงใต้ตัวมันมากอยู่ นี่ถ้าสูงกว่านี้ก็เสยขึ้นฟ้าเหมือนสองนัดหลังไม่โดนมันแน่ แต่ยิง
กระทบหินก็ทำให้มันเผ่น ได้ผลดีกว่า โดนไม่จังทำให้มันเจ็บ!

ลุงพรานไล่ตามรอยเลือดที่จางมาก ต้องเชี่ยวจริงถึงหาเจอ แกเรียกผมไปดู ทางที่
มันขึ้นมา อยู่ด้านหลังผา ลาดชันเล็กจนไม่น่าตะกายไหวถ้าเป็นเสือเจ็บหนัก เราไต่
ตามรอยลงไปอีกนิด ระวังไม่ให้คลาดสายตา กลัวการซุ่มโจมตีหนสอง จุดที่ลงไปนี้
เป็นตระพักเล็กยืนสองคนเบียดๆ ผมเห็นตรงผามีรูมืดเล็กขนาดเแค่หัวสอดเข้าได้

ผมชี้ให้ลุงดูบ้าง..."น่าเป็นทางเข้าถ้ำ"...ผมเปรยแล้วลองยื่นมือเอาไฟฉายส่อง แต่
ดันเจอะผนังถ้ำด้านในเหมือนทางตัน ต่อเมื่อหักข้อมือฉายไฟลงถึงรู้ว่า ถ้ำนี้มุดเข้า
แล้ว ต้องใต่ลงไปเลย ลองเอาก้อนหินขนาดเท่ากำปั้นโยนใส่ มันดังในเวลาไม่นาน
แค่นับในใจ1-5 พอคะเนได้ว่า ไม่ลึกมากหรือตื้นนัก แต่ถ้าลงกันจริง ก็ลงได้

จากตระพักน้อยนี้ หมดทางไปต่อ แต่ลุงชี้ไปทางเยื้องต่ำด้านขวาราวสักสิบหลา
มันต่ำแค่ช่วงลำตัวผม เสือกระโจนไปทางนั้น เมื่อถึงช่วงตระพักนั้น มีทางลงเลี้ยว
เลาะหายไปในป่ารก พุ่มไม้เตี้ยหลังภู...เราพบเส้นทาง พบถ้ำ แต่คงเป็นถ้ำที่ไม่น่า
เที่ยวชมตามความประสงค์ของกลุ่มนายจ้าง ผมกับลุงตัดสินใจ ไม่บอกใคร

แต่อีกการตัดสินใจของผมกับลุงที่สำคัญมาก คือการบอกหมู่คณะโดยไม่ต้องดูฤกษ์
ยามอุบากอง หรือเมฆธงชัยคือ..."เก็บของ ไปกันต่อ"!

แม่นแล้วครับ มัวรอเสือขบหัว รอกันทำอีหยังล่ะ...ไปสิไอ้บักสม ผมเว้ากลางผสม
อิสานพันธุ์ทางกับบักสมให้ขำเล่น ในยามเช้าที่ไม่มีบรรยากาศตรงไหน ชวนหัวร่อ!!!

 

พักนิ้ว พักตา พักอุณหภูมิเดือด
สามท่อนงามๆ พออ่านจุใจ ไว้พบ
กัน หลังมื้อเย็นอีกยกครับ
ไปคุยตอบโพสท์ช่วงค่ำ
สวัสดีและขอบคุณผู้ติดตามทุกท่านครับ

 

คิดดี ทำดี ช่วยเหลือผู้อื่นตามกำลัง ของหลวงปู่ฤาษีตาไฟ สุุดยอดครับ

 

ขออนุญาตคุณลุงนะครับ / มีผู้อาวุโสเข้ามาแจมด้วยอีกท่านนึง ฟังดูประสบการณ์น่าจะสุดยอดไม่เบา หากมีเวลาก็ร่ายมนต์อักษรให้น้องๆ ไร้ประสบการณ์อย่างพวกเราได้เปิดหูเปิดตาบ้างนะครับ

 

ตามสบายครับคุณลุง พวกเรารออยู่แล้ว